Καλές γιορτές και καλή χρονιά να έχουμε!

Διάβαζα πριν λίγο στο πολύ καλό forum του http://www.michanikos.gr/ την ερώτηση κάποιου που αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να αλλάξει τη θέση της μπαλκονόπορτάς του γιατί δεν τον βολεύει,αν έπρεπε να τη βάλει ακριβώς πάνω από την πόρτα του ισογείου, κι αν ο μηχανικός του έλεγε ψέματα οτι δεν θα καταφέρει να πάρει ρεύμα αν κάνει αλλαγές στα σχέδια της άδειας. Οι συνάδελφοι με το δίκιο τους ενοχλήθηκαν και του απάντησαν πως δεν πρέπει να αμφισβητεί το μηχανικό του και οτι αν ήθελε διαφορετικά τα ανοίγματα του θα μπορούσε να ενημερώσει το μηχανικό όταν του έδειξε τα σχέδια. Και οτι ο μηχανικός είναι υπεύθυνος για το κτίσιμο του σπιτιού και πρέπει να ακολουθήσει κάποιους νόμους, και γενικά οτι δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα κτίρια. Ο ιδιοκτήτης απάντησε με θράσος οτι θα έκανε ό,τι ήθελε από τη στιγμή που πλήρωνε και αν του βάλουν πρόστιμο πάλι δεν είχε πρόβλημα γιατι είναι λεφτάς (sic). Συνάδελφος του απάντησε οτι θα μπορούσε η πολεοδομία να του κάνει διακοπή εργασιών και να μην πάρει ούτε ρεύμα, κι έτσι θα μπορέσει να κάψει τα λεφτά του στο μαγκάλι του γιαπιού του για να ζεσταθεί!

Εύγε! Γιατί πιστεύουμε οτι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα με τα λεφτά; Να κάτι που κανένα ευρώ δεν μπορεί να δημιουργήσει, από το Νυμφαίο της Φλώρινας πριν λίγες μέρες.

Η αυτοκρατορία της βίας

Στην αλλαγή της χιλιετίας ένα νέο βασίλειο αναπτύχθηκε και κυριάρχησε σε όλο τον κόσμο. Η αυτοκρατορία της ΒΙΑΣ. Με την ψευδαίσθηση ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, αρχηγοί και πρόεδροι κρατών συνενώθηκαν και έφτιαξαν μια ισχυρή αυτοκρατορία. Βασικός νόμος του κράτους αυτού ήταν η βία σε όλες τις μορφές της. Ο ευτυχής πολίτης αυτού του μεγακράτους είχε δικαίωμα να αντιδρά με βία κάθε φορά που κάποιος απειλούσε την περιουσία του, την προσωπικότητα του και την οικογένεια του. Δηλαδή, αν ένα παιδί πρόσβαλε ένα όργανο του κράτους, το όργανο δικαίως τον σκότωνε. Έπειτα, η μάνα του παιδιού, με τα δίκια της κι αυτή σκότωνε το όργανο που της πήρε το γιο. Βέβαια, η κόρη του οργάνου, με τη σειρά της, καθάριζε κι αυτή τη μάνα, καθότι της πήρε τον πατέρα και πάει λέγοντας. Σε συλλογικό επίπεδο, αν κάποιος ευτυχής πολίτης είχε μια διαφωνία, μια δυσαρέσκια ή μιαν αγανάκτιση με ό,τι συμβαίνει ήταν σχεδόν αναγκασμένος να βγει και να σπάσει ό,τι θέλει. Και τα όργανα του κράτους, με όλη την εξουσία που η βασίλισσα ΒΙΑ τους είχε δώσει, πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα για να προστατευτούν από τα επικίνδυνα στοιχεία. Οι έμποροι σκοτώνουν με τις καραμπίνες τους κλέφτες, οι κλέφτες κλέβουν με τα περίστροφα τους εμπόρους, οι δικαστές στέλνουν στην κρεμάλα τους δολοφόνους και οι δολοφόνοι δηλητηριάζουν με βιτριόλι τους δικαστές. Κι επειδή μιλάμε για τη νέα χιλιετία, η βασίλισσα δεν είχε μόνο στρατό εδάφους μα κι άλλα, πιο εξελιγμένα όπλα. Μέσα από την τηλεόραση περνάει την τακτική της στους ευτυχείς πολίτες της αυτοκρατορίας. Κάθε παιδί προετοιμάζεται από μικρό, με διαφωτιστικά καρτούν που του δείχνουν πως θα σκοτώσει κι αυτό με τη σειρά του και θα γίνει ήρωας του τίμιου έθνους της ΒΙΑΣ. Κι ακόμα, με περισσή φροντίδα, δημιουργήθηκαν κατάλληλοι χώροι με υπολογιστές και δικτυακά επιμορφωτικά παιχνίδια, έτσι ώστε κάθε έφηβος να προγυμνάζεται και να είναι έτοιμος να τιμήσει τη βασίλισσα του, σαν καλός πολίτης.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών εργάζονταν για τη βασίλισσα. Σε στρατούς, αστυνομίες, φρουρήσεις, σε βασιλικά ανάκτορα, μέγαρα και κέντρα εξυπηρέτησης. Κι ήταν όλοι ευτυχισμένοι! Δέρνονταν μεταξύ τους κι ένιωθαν ηδονή. Στις καθημερινές συζητήσεις επικρατούσε αυτός με τη δυνατότερη φωνή, στους δρόμους αυτός με τη δυνατότερη κόρνα και όσον αφορά τα κέντρα διασκέδασης, τα καλύτερα ήταν αυτά με τη δυνατότερη μουσική, έτσι ώστε κανείς να μην χρειαστεί να καλύψει τη σιωπή και να αρχίσει να μιλάει. Η βασίλισσα φρόντιζε να μην κουράζει τους υπηκόους της, δεν χρειάζεται να σκέφτονται, σκέφτεται αυτή για όλους, ούτε χρειάζεται να μιλάνε, μπορούν να γκαρίξουν ή να δείρουν και θα έχουν την προσοχή οπου θέλουν. Έτσι απλά.
Στην ακμή της αυτοκρατορίας οι πολίτες σκοτώνονταν μεταξύ τους χωρίς να θυμούνται το λόγο που ξεκίνησε η βεντέτα, αλλά ούτως η άλλως, κανέναν δεν ενδιέφερε. Πρωτη φορά στα χρονικά της ιστορίας είχαμε τόσο ηδονισμένους πολίτες που τιμούσαν τη βασίλισσα τους με τόση υποταγή, με τόση λατρεία και αγάπη. Η ευτυχία ήταν διάσπαρτη...
Το πως έσβησε η αυτοκρατορία ακόμα δεν έχει διαπιστωθεί. Μια θεωρία λέει οτι σκοτώθηκαν όλοι οι πολίτες και δεν έμεινε κανείς. Άλλοι πιστεύουν πως η γη ανατινάχτηκε λόγω αδυναμίας της να αντέξει τη μεταχείριση των πολιτών της. Κάποιοι κλίνουν προς την απαγωγή των πολιτών από εξωγήινους και οι θρησκόληπτοι επιμένουν οτι έγινε Δευτέρα Παρουσία. Οι έρευνες συνεχίζονται με την ελπίδα, εμείς, τα σημερινά ζόμπι, να πάρουμε λίγη από τη φώτιση αυτού του υπέροχου πολιτισμού που έμεινε γνωστός σαν "Η αυτοκρατορία της ΒΙΑΣ".


Περαστικά μας...

Ithaka

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να κάνω ένα ταξιδάκι.

Όντας άνθρωπος της ζέστας και του καλοκαιριού δεν ψάρωσα με κάτι ψιλοσυννεφιές του φθινοπώρου και δεν πήρα τα βουνά. Αντιθέτως αποφάσισα να επισκεφτώ ένα νησί-απωθημένο του καλοκαιριού (δεν βρήκα δωμάτιο τον Αύγουστο). Και πήρα το καράβι και βγήκα στον πηγαιμό για την Ιθάκη. Ο δρόμος ήταν μακρύς, ένεκα οι καθυστερήσεις του πλοίου, κι έτσι φτάσαμε κοντά στις δύο after midnight. Ερημιά...Σπίτια θαρρείς κλειστά για μήνες, και στην κεντρική πλατεία να μην κυκλοφορεί ψυχή ζώσα...Χμμμ....

Το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε ήταν υπέροχο. Γυρίσαμε όλο το Βαθύ με τα πόδια πάνω από δέκα φορές. Δρομάκια, ωραία σπίτια, ήσυχο λιμάνι, ομορφοι φιλικοι απίστευτοι κάτοικοι που κάνανε τα πάντα να εξυπηρετήσουν τους 2 ξεχασμένους τουρίστες του νησιού τους. Κι όμως, υπάρχουν κάτοικοι περιοχών που "πήζουν" στους τουρίστες όλο το καλοκαίρι, που βλέπουν κάθε μέρα κότερα και ακούν ιταλικά, που βγάζουν φράγκα αλλά δεν αλλοτροιώνονται. Δεν εκμεταλλεύονται και δεν σε βλέπουν σαν πορτοφόλι.

Έτυχε και ξεμείναμε άλλη μια μέρα. Δεν μας ενημέρωσαν από το ταξιδιωτικό γραφείο στην Πάτρα οτι θα φτάναμε μεν στο Βαθύ την Παρασκευή αλλά θα έπρεπε να φύγουμε από τον Πισαετό την Κυριακή. Κι έτσι χάσαμε το πλοίο. Αλλά, τι έκπληξη, η σπιτονοικοκυρά έδειξε τόση κατανόηση ωστε να μην μας χρεώσει το δωμάτιο, παρ' όλο που είμασταν διατεθιμένοι να πληρώσουμε την έξτρα βραδυά. Το ταξιδιωτικό γραφείο στην Ιθάκη μας άλλαξε τα εισιτήρια χωρίς καμμιά επιπλέον χρέωση. Και ο καλύτερος ήταν ο ιδιοκτήτης καφενείου- ουζερί- σνακ μπαρ που, όντας παρών όταν χάναμε το πλοίο, μας κάλεσε το βράδυ στο μαγαζί, μας κέρασε, μας τάισε και μας διηγήθηκε πολύ όμορφες ιστορίες από τα χρόνια του στα καράβια.

Γιαυτό μου αρέσουν τα νησιά το χειμώνα. Γιατί οι άνθρωποι εκτιμούν οτι ήρθες να δεις τον τόπο τους όπως είναι, όχι όπως τον στολίζουν το καλοκαίρι. Γιατί περπατάς και έχει τόση ησυχία, το λιμάνι έχει τα βαρκάκια των ψαράδων, οι δρόμοι έχουν όσα αυτοκίνητα χρειάζεται να έχει ένας τόπος 3000 κατοίκων και όχι τα δεκαπλάσια.

Κι έχω κι ένα κόλλημα με τις παραλίες το χειμώνα. Λατρεύω αυτή τη μελαγχολία μιας άδειας παραλίας που ξέρεις οτι τον Αύγουστο δε χωράει η πετσέτα σου, και τώρα είναι εκεί, λίγο μουντή, με κάποια παρατημένη ομπρέλα και τις ξαπλώστρες στιβαγμένες σε μιαν άκρη. Να ανασαίνει τη βροχή, να αγριεύει πότε-πότε, να ελευθερώνεται έτσι για λίγο, μέχρι την επόμενη επιδρομή των βανδάλων του καλοκαιριού. Τέλος, είμαι τύπος καλοκαιρινών προορισμών, χειμώνα- καλοκαίρι!

περί απιστίας...

Οι φίλοι μου χωρίζουν. Δεν ξέρω τι τους έπιασε ομαδικώς και αποφάσισαν να λήξουν τις μακροχρόνιες σχέσεις τους, αλλά όλοι είναι πολύ καλύτερα από πριν οπότε, καλά έκαναν. Η περίπτωση που με προβλημάτισε περισσότερο ήταν αυτή της φίλης που μετά από αρκετά χρόνια σοβαρής σχέσης ανακάλυψε οτι ο σύντροφος της τα φορούσε κανονικά. Μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλέι το γεγονός οτι ο εν λόγω κύριος δεν είχε δώσει κανένα δείγμα άπιστου και φαινόταν οτι είχε επενδύσει πολλά στη σχέση του. Κι όμως η φιλενάδα έκανε το γνωστό πλέον ψαχτήρι στο κινητό του και ανακάλυψε έντρομη οτι ο καλός της δεν ήταν μόνο δικός της. Μάζεψε τα μπογαλάκια της, τον πληγωμάνο εγωισμό της και έφυγε. Μια χαρά.
Αλλα...
Πώς περνάς από το στάδιο "είμαι τρελλά ερωτευμένη και θέλω να σε παντρευτώ" στο "χωρίζουμε γιατί με κεράτωσες και δεν θέλω να σε ξαναδώ"; Αφ' ενός δεν αντέχεις στην ιδέα οτι ο καλός σου κουτούπωνε μια σαύρα, αφ΄ετέρου όταν έχεις φτύσει αίμα για μια σχέση πώς μπορείς να φύγεις και να πάνε όλοι σου οι κόποι στράφι; Και είναι και η εκδίκηση. Πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είσαι σε μια τέτοια περίπτωση; Δεν βγαίνει η κατίνα από μέσα σου; Εδώ κοίταξες στο κινητό του άρα μάλλον η κατίνα βγήκε από πριν και δε λέει να φύγει. Πιστεύω οτι τις περισσότερες φορές το παιχνίδι χάνεται γιατί αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις. Και ζητάμε εκδίκηση, να μάθουμε ποια και πώς και που, και μετά να πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα και μετά...Τίποτα. Γιατί αν ο άλλος κοιτάξει κάποια άλλη τότε τα πράγματα έχουν τελειώσει. Γιατί όταν κοιτάς το κινητό του τα πράγματα έχουν τελειώσει. Γιατί όταν αυτή η κλωστή που δένει τα ζευγάρια σε έναν εντελώς ολόδικό τους κόσμο χωρίς ζήλειες, λοξοδρομήσεις και απιστίες κοπεί, τότε ναι, όλα έχουν τελειώσει.
Είναι πολύ σκληρό να τελειώνει μια σχέση, πραγματικά, σκέψου πόσο σκληρό είναι να υπάρχει αυτή η διαφορά φάσης, ο ένας νομίζει οτι όλα είναι καλά κι ο άλλος ψάχνει να βρει την ευτυχία/επιβεβαίωση/ηδονή σε κάτι άλλο. Πόσο απαίσιο είναι να συνειδητοποιεί κανείς οτι ο άνθρωπος που έχει δίπλα του δεν είναι μόνο αυτό, είναι κι άλλα κρυφά, μυστικά, περίεργα... Και το χειρότερο απ' όλα είναι να ΄χεις φέρει τη ζωή σου τούμπα για να μπορείς να είσαι μαζί του και να σου 'ρχεται ΑΥΤΟ!Να περιμένεις πιο πολύ από τον εαυτό σου να παραστρατήσει και να σου την κάνει ο άλλος...Αααχ κι όταν το ξέρουν κι οι άλλοι και σκέφτεσαι τι θα έλεγαν για 'σένα...Να συνειδητοποιείς οτι όταν εσύ έκλαιγες και μόνο στη σκέψη του αυτός έκανε τα "δικά σας" σε μιαν άλλη.
Επίλογος
Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας.
Η καλύτερη εκδίκηση είναι να στερείς στον άλλο τον εαυτό σου.
Και τέλος αυτό που λέω πάντα στις φίλες μου: όσο καιρό μένεις σε μια κακή σχέση τόσο καιρό στερείς τον ευτό σου από μια υπέροχη σχέση.



Το τραγουδάκι της περίπτωσης....

Τον πρώτο χρόνο ήμουνα...

Φεγγάρι, κάστρο, μπύρες και ο Σωκράτης...Έπρεπε να περάσει το καλοκαίρι, να έρθουν οι πρώτες ψύχρες του Σεπτέμβρη για να πάω σε μια καλή συναυλία. Χορταστική, με τα τραγούδια που αγαπάω, με μουσικές ταξιδιάρικες και μια φωνή, αχ αυτή η φωνή! Τα πιο παθιασμένα μπάσα της μουσικής! Ο λύκος που ουρλιάζει στη στέππα. Τον Μάλαμα ή τον απεχθάνεσαι ή τον ακολουθείς με μανία όπου κι αν πάει, όπως εγώ. Δεν τον ακούς μια φορά και τέλος. Θέλεις να τον ακούς κάθε καλοκαίρι, σε κάθε συναυλία, όπως πηγαίνεις στο ίδιο μαγαζί για χρόνια και το χεις κάνει στέκι.

Μ' αρέσουν τα live του γιατί συναντώ κόσμο που τους νιώθω σαν παλιούς φίλους. Περιμένουμε όλοι "το τέλος του προγράμματος" που θα πει ό,τι τραγούδι του κατέβει εκείνη τη στιγμή, χτες είπε το "Μου πες θα φύγω". Περιμένουμε να τραγουδήσει Θανάση, περιμένουμε τα "φιλάκια στο στόμα", τα "ευχαριστούμε πουλάκια μου". Να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας, να μας πει μια ιστορία, να του πούμε εμείς μιαν άλλη, να τον "απειλήσουμε" οτι "θα παίζει ως τις τέσσερις η ώρα". Ένα πλήθος που μου φάινεται τόσο γνώριμο, που έχει ένα μυστικό κώδικα συννενόησης και τον λέει με το μικρό του. Σαν φίλο...Έτσι απλά. Ο Σωκράτης.

Ο Σωκράτης με τις γκριμάτσες του, με το "τσαγάκι" του, με τα τρελλά ακόρντα, με το γέλιο του, με τα "τι ρα ρι ραρα", με τις αράχνες μες σ' αλκοολικά στιχάκια, τα πάγια και του χρόνου τα σκυλιά, με τις πριγκηπέσσες και τις νεράιδες, τ' ατέλειωτα τσιγάρα, διάφανος στις λάσπες, μάντης σ' ανήσυχες μέρες, το δικό μας, το πιο αγαπημένο μας χαμένο ρούχο!

Το βιντεάκι είναι από συναυλία στον Αγ. Λαυρέντη, έτσι για να πάρετε μυρωδιά τι γίνεται στα καλά ψαγμένα λάιβ!

Πετραδάκι- πετραδάκι

Κεφαλονιά (σέκοντ παρτ)

Θα αρχίσω την ιστορία ανάποδα:

Χοροπηδώντας ωσάν αμνοερείφιο κατάφερα να βγάλω μια φωτογραφία πάνω από τη μάντρα. Εντάξει, θα μου πεις, και τι έβγαλες; Ένα συμπαθητικό σπιτάκι με όμορφους όγκους, ενδιαφέρουσα χρωματική ανάσα μετά τα σομόν και σιέλ δήθεν νεοκλασσικά του νησιού. Περίμενε!
Δες που είναι χτισμένο!
Στην άκρη του δρόμου που πάει Φισκάρδο. Με μια βεράντα που ίσως βλέπει μια ωραία παραλία. Σωστά, βγαίνει ο τύπος στο πίσω μπαλκόνι του και βλέπει αυτό.


Και έτσι, για να στρίψει λίγο το μαχαίρι, από το μπροστά μπαλκόνι αντικρύζει την παραλία του Μύρτου, την world's most beautiful beach!

Ουφ! Κατάρα στο κεφάλαιο!

ΥΓ1. Μα είναι δυνατόν να είναι νόμιμο;
ΥΓ2. Παρηγοριά: Η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές, τζάμπα στιγμές!

Renzo Piano

Παραθέτω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Ρέντζο Πιάνο στο ΒΗΜΑgazino της Κυριακής:

Ερ. Όταν δουλεύετε σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο, φροντίζετε να αφομοιώσετε, άμεσα ή έμμεσα, κάποια χαρακτηριστικά του;

Απ. Αυτό είναι το δικό μου αντίδοτο στο στυλ, δηλαδή στην τάση των αρχιτεκτόνων να επαναλαμβάνονται για να γίνουν αναγνωρίσιμοι. η επανάληψη θέτει όρια στην ελευθερία και στη δημιουργικότητα ενός αρχιτέκτονα. Το μυστικό λοιπόν είναι απλό: να μπορείς να ακούς. Σε κάθε καινούριο πρότζεκτ, ένας αρχιτέκτονας πρέπει να διαθέτει όσο χρόνο χρειάζεται για να αφουγκραστεί τον τόπο και τους ανθρώπους. Αυτό όμως δεν είναι τόσο εύκολο κατ' αρχάς γιατί τα μέρη δεν μιλούν, ή τουλάχιστον κάποιοι πιστεύουν οτι δεν μιλούν, και έπειτα διότι οι άνθρωποι δε λένε πάντα την αλήθεια. Ένας καλός αρχιτέκτονας, λοιπόν, πρέπει να ακούει τον πελάτη του. Μερικές φορές όμως ο πελάτης δεν υπάρχει ή είναι μια κοινότητα, μια πόλη, μια χώρα, κάποιος που έχει μια φωνή αδύναμη. Η τέχνη της ακρόασης είναι μια από τις πιο δύσκολες τέχνες. Εγώ έχω μάθει από μικρός να ακούω τους άλλους και προσπαθώ να παίρνω από αυτούς, να κλέβω, να κλέβω...Γιατί ένας αρχιτέκτονας είναι σαν τον κουρσάρο. Πρέπει να ζει ελεύθερος και να αρπάζει. Δίχως μάσκα. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να επιστρέφει αυτά που έχει πάρει. Γιαυτό πρέπει να ακούει την καρδιά των τόπων και των ανθρώπων. Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση της Μργκερίτ Γιουρσενάρ που λέει πως "όταν δημιουργείς πρέπει να ξέρεις να κοιτάς μέσα στο σκοτάδι". Κι αυτό είναι αλήθεια.

Προς γνώσιν...

(το σκίτσο είναι από το site architecture.nyc-arts.org)