Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Επιστρέψαμε (;)

Θεέ μου, έχω τόσο καιρό να γράψω που ξέχασα τον κωδικό μου!Ευτυχώς μετά από πολλές δοκιμές τον βρήκα.


Τέλος η Κεφαλονιά, τέλος η Χαλκιδική, τέλος και η δουλειά. Με μια ηδονική, ονειρεμένη, ξελαφρωτική παραίτηση τέλειωσε η θητεία μου στην μεγαλοεταιρεία και έγινα ξανά ευτυχισμένη. Που μπορώ να επιλέγω ακόμα που θα δουλεύω. Και επιτέλους θα δουλέψω κάπου πιο κοντά σε αυτό που ονειρευόμουν, όσον αφορά το αντικέιμενο, και κάπου 700 χιλιόμετρα μακριά όσον αφορά το σπίτι μου. Το τωρινό μου σπίτι. Γιατί η νέα δουλειά θα με αναγκάσει να μείνω στο παλιό, φιλόξενο σπίτι των γονιών. Πάλι. Άντε να δούμε.




Κεφαλονιά (παρτ ουάν)


Παιδάκια παντού. Ξανθά από την αγγλία, χαριτωμένα από τη Γαλλία, παιχνιδιάρικά από την Ιταλία, αστεία από την Αμερική, παχύσαρκα από την Ελλάδα. Δεν μπορώ να καταλάβω την ελληνίδα μάνα του 2008 (μιλάμε δηλαδή για τη γυναίκα ηλικίας 30+ όχι για τη γιαγιά μου) που μπουκώνει το παιδί της με αηδίες. Και ονομάζει τις πατσοκοιλιές μπόι. Εγώ είμαι 1, 80 και ποτέ δεν είχα κοιλιά, αλλά το μπόι μου το πήρα. Έλεος με το κατοχικό σύνδρομο, ας μην το φάει όλο το φαί του(μια μερίδα κοντοσούβλι για μεγάλους), δεν πρόκειται να λιμοκτονήσει! Και τόσο, μα τόσο κακομαθημένα. Και αγενή. Αλλά αν οι γονείς από πίσω σιγοντάρουν ("παιδί είναι δεν καταλαβαίνει") το παιδί δεν μεγαλώνει ποτέ. Και άλλα παιδιά είναι κυρία μου, αλλά παίζουν ήσυχα με τα κουβαδάκια τους και οταν κάνουν τη μαλακία τους ζητάνε κι ένα μπαρντόν, ένα σόρι, ένα ενσούλντιγκουνκ βρε αδερφέ!Όχι, το δικό μας το παιδί θα κάνει ό,τι γουστάρει αρκεί να μην ενοχλήσει τη μάνα που πασαλείβεται με τα λάδια ή τον μπαμπά που παίζει τάβλι με το μπατζανάκη. Γιατί τότε η χριστοπαναγία πάει σύννεφο και τι να μάθει το παιδί από δυο γονείς που βρίζουν καιαναστατώνουν όλη την παραλία? Ντράπηκα τον Ιταλό που καθόταν στη δίπλα ξαπλώστρα! Συμπέρασμα: είμαστε γίδια. Τέλος.




(Όλες οι παραπάνω παρατηρήσεις έγιναν γιατί αφενός η Κεφαλονιά δεν μας βγήκε τζετ σετ αλλά μέρος κατάλληλο να φέρεις όλη τη φαμίλια σου και δεύτερον γιατί ο καλός μου ψαροντουφεκούσε και μ' άφηνε ώρες να περιμένω στην παραλία, οπότε τι να κανα?Το ριξα στην κοινωνιολογία!)