Φεγγάρι, κάστρο, μπύρες και ο Σωκράτης...Έπρεπε να περάσει το καλοκαίρι, να έρθουν οι πρώτες ψύχρες του Σεπτέμβρη για να πάω σε μια καλή συναυλία. Χορταστική, με τα τραγούδια που αγαπάω, με μουσικές ταξιδιάρικες και μια φωνή, αχ αυτή η φωνή! Τα πιο παθιασμένα μπάσα της μουσικής! Ο λύκος που ουρλιάζει στη στέππα. Τον Μάλαμα ή τον απεχθάνεσαι ή τον ακολουθείς με μανία όπου κι αν πάει, όπως εγώ. Δεν τον ακούς μια φορά και τέλος. Θέλεις να τον ακούς κάθε καλοκαίρι, σε κάθε συναυλία, όπως πηγαίνεις στο ίδιο μαγαζί για χρόνια και το χεις κάνει στέκι.
Μ' αρέσουν τα live του γιατί συναντώ κόσμο που τους νιώθω σαν παλιούς φίλους. Περιμένουμε όλοι "το τέλος του προγράμματος" που θα πει ό,τι τραγούδι του κατέβει εκείνη τη στιγμή, χτες είπε το "Μου πες θα φύγω". Περιμένουμε να τραγουδήσει Θανάση, περιμένουμε τα "φιλάκια στο στόμα", τα "ευχαριστούμε πουλάκια μου". Να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας, να μας πει μια ιστορία, να του πούμε εμείς μιαν άλλη, να τον "απειλήσουμε" οτι "θα παίζει ως τις τέσσερις η ώρα". Ένα πλήθος που μου φάινεται τόσο γνώριμο, που έχει ένα μυστικό κώδικα συννενόησης και τον λέει με το μικρό του. Σαν φίλο...Έτσι απλά. Ο Σωκράτης.
Ο Σωκράτης με τις γκριμάτσες του, με το "τσαγάκι" του, με τα τρελλά ακόρντα, με το γέλιο του, με τα "τι ρα ρι ραρα", με τις αράχνες μες σ' αλκοολικά στιχάκια, τα πάγια και του χρόνου τα σκυλιά, με τις πριγκηπέσσες και τις νεράιδες, τ' ατέλειωτα τσιγάρα, διάφανος στις λάσπες, μάντης σ' ανήσυχες μέρες, το δικό μας, το πιο αγαπημένο μας χαμένο ρούχο!
Το βιντεάκι είναι από συναυλία στον Αγ. Λαυρέντη, έτσι για να πάρετε μυρωδιά τι γίνεται στα καλά ψαγμένα λάιβ!
