Παραθέτω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Ρέντζο Πιάνο στο ΒΗΜΑgazino της Κυριακής:
Ερ. Όταν δουλεύετε σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο, φροντίζετε να αφομοιώσετε, άμεσα ή έμμεσα, κάποια χαρακτηριστικά του;
Απ. Αυτό είναι το δικό μου αντίδοτο στο στυλ, δηλαδή στην τάση των αρχιτεκτόνων να επαναλαμβάνονται για να γίνουν αναγνωρίσιμοι. η επανάληψη θέτει όρια στην ελευθερία και στη δημιουργικότητα ενός αρχιτέκτονα. Το μυστικό λοιπόν είναι απλό: να μπορείς να ακούς. Σε κάθε καινούριο πρότζεκτ, ένας αρχιτέκτονας πρέπει να διαθέτει όσο χρόνο χρειάζεται για να αφουγκραστεί τον τόπο και τους ανθρώπους. Αυτό όμως δεν είναι τόσο εύκολο κατ' αρχάς γιατί τα μέρη δεν μιλούν, ή τουλάχιστον κάποιοι πιστεύουν οτι δεν μιλούν, και έπειτα διότι οι άνθρωποι δε λένε πάντα την αλήθεια. Ένας καλός αρχιτέκτονας, λοιπόν, πρέπει να ακούει τον πελάτη του. Μερικές φορές όμως ο πελάτης δεν υπάρχει ή είναι μια κοινότητα, μια πόλη, μια χώρα, κάποιος που έχει μια φωνή αδύναμη. Η τέχνη της ακρόασης είναι μια από τις πιο δύσκολες τέχνες. Εγώ έχω μάθει από μικρός να ακούω τους άλλους και προσπαθώ να παίρνω από αυτούς, να κλέβω, να κλέβω...Γιατί ένας αρχιτέκτονας είναι σαν τον κουρσάρο. Πρέπει να ζει ελεύθερος και να αρπάζει. Δίχως μάσκα. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να επιστρέφει αυτά που έχει πάρει. Γιαυτό πρέπει να ακούει την καρδιά των τόπων και των ανθρώπων. Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση της Μργκερίτ Γιουρσενάρ που λέει πως "όταν δημιουργείς πρέπει να ξέρεις να κοιτάς μέσα στο σκοτάδι". Κι αυτό είναι αλήθεια.
Προς γνώσιν...
(το σκίτσο είναι από το site architecture.nyc-arts.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου