Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Ithaka

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να κάνω ένα ταξιδάκι.


Όντας άνθρωπος της ζέστας και του καλοκαιριού δεν ψάρωσα με κάτι ψιλοσυννεφιές του φθινοπώρου και δεν πήρα τα βουνά. Αντιθέτως αποφάσισα να επισκεφτώ ένα νησί-απωθημένο του καλοκαιριού (δεν βρήκα δωμάτιο τον Αύγουστο). Και πήρα το καράβι και βγήκα στον πηγαιμό για την Ιθάκη. Ο δρόμος ήταν μακρύς, ένεκα οι καθυστερήσεις του πλοίου, κι έτσι φτάσαμε κοντά στις δύο after midnight. Ερημιά...Σπίτια θαρρείς κλειστά για μήνες, και στην κεντρική πλατεία να μην κυκλοφορεί ψυχή ζώσα...Χμμμ....




Το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε ήταν υπέροχο. Γυρίσαμε όλο το Βαθύ με τα πόδια πάνω από δέκα φορές. Δρομάκια, ωραία σπίτια, ήσυχο λιμάνι, ομορφοι φιλικοι απίστευτοι κάτοικοι που κάνανε τα πάντα να εξυπηρετήσουν τους 2 ξεχασμένους τουρίστες του νησιού τους. Κι όμως, υπάρχουν κάτοικοι περιοχών που "πήζουν" στους τουρίστες όλο το καλοκαίρι, που βλέπουν κάθε μέρα κότερα και ακούν ιταλικά, που βγάζουν φράγκα αλλά δεν αλλοτροιώνονται. Δεν εκμεταλλεύονται και δεν σε βλέπουν σαν πορτοφόλι.


Έτυχε και ξεμείναμε άλλη μια μέρα. Δεν μας ενημέρωσαν από το ταξιδιωτικό γραφείο στην Πάτρα οτι θα φτάναμε μεν στο Βαθύ την Παρασκευή αλλά θα έπρεπε να φύγουμε από τον Πισαετό την Κυριακή. Κι έτσι χάσαμε το πλοίο. Αλλά, τι έκπληξη, η σπιτονοικοκυρά έδειξε τόση κατανόηση ωστε να μην μας χρεώσει το δωμάτιο, παρ' όλο που είμασταν διατεθιμένοι να πληρώσουμε την έξτρα βραδυά. Το ταξιδιωτικό γραφείο στην Ιθάκη μας άλλαξε τα εισιτήρια χωρίς καμμιά επιπλέον χρέωση. Και ο καλύτερος ήταν ο ιδιοκτήτης καφενείου- ουζερί- σνακ μπαρ που, όντας παρών όταν χάναμε το πλοίο, μας κάλεσε το βράδυ στο μαγαζί, μας κέρασε, μας τάισε και μας διηγήθηκε πολύ όμορφες ιστορίες από τα χρόνια του στα καράβια.

Γιαυτό μου αρέσουν τα νησιά το χειμώνα. Γιατί οι άνθρωποι εκτιμούν οτι ήρθες να δεις τον τόπο τους όπως είναι, όχι όπως τον στολίζουν το καλοκαίρι. Γιατί περπατάς και έχει τόση ησυχία, το λιμάνι έχει τα βαρκάκια των ψαράδων, οι δρόμοι έχουν όσα αυτοκίνητα χρειάζεται να έχει ένας τόπος 3000 κατοίκων και όχι τα δεκαπλάσια.


Κι έχω κι ένα κόλλημα με τις παραλίες το χειμώνα. Λατρεύω αυτή τη μελαγχολία μιας άδειας παραλίας που ξέρεις οτι τον Αύγουστο δε χωράει η πετσέτα σου, και τώρα είναι εκεί, λίγο μουντή, με κάποια παρατημένη ομπρέλα και τις ξαπλώστρες στιβαγμένες σε μιαν άκρη. Να ανασαίνει τη βροχή, να αγριεύει πότε-πότε, να ελευθερώνεται έτσι για λίγο, μέχρι την επόμενη επιδρομή των βανδάλων του καλοκαιριού. Τέλος, είμαι τύπος καλοκαιρινών προορισμών, χειμώνα- καλοκαίρι!