Summer

Ααααχ, καλοκαίρι...Η αγαπημένη μου εποχή.
Ζέστη, κοντομάνικα, πέδιλα, μαγιώ...
Καρπούζι, κεράσια, ροδάκινα

Γεμιστά, κολοκυθάκια τηγανητά, μουσακάς
Γιασεμιά και μπουκαμβίλιες
Ολυμπιακοί και Euro με τηλεόραση στο μπαλκόνι
Παγωτά, μοχίτο και λευκό κρασί

Βραδυνές βόλτες στην πόλη με φωνές απ' τα μπαλκόνια
Τα παιδιά να παίζουν το Μεγάλο Κρυφτό στις γειτονιές
Μεσημεριανός ύπνος μετά το μπάνιο στα κρύα σεντόνια του ενοικιαζόμενου


Κάμπινγκ


"Είσαι θεός, ήλιος καλοκαιρινός...",
"Ο γιος του ανέμου"

Mano Negra
Κολυμβητήριο

Ανεμιστήρας
Δεκαπενταύγουστος
Ψάθινα καπέλα

Μπητσόμπαρα
Άμμος στην τσάντα

Σαγιονάρα-Δίχαλο

Μεγαααάλη μέρα

Καλοκαιρινοί έρωτες

Αντηλιακό καρύδα

Κουνουπέλειαο

Άδειοι δρόμοι

Γεμάτα σοκάκια

English breakfast/rent a room/happy hour

Ήλιος

Λευκό

Θάλασσα...Θάλασσα...Θάλασσα...............................

Θεσσαλονίκη (Ι)

Επιστροφή από τριήμερο στη Θεσσαλονίκη.

Αφορμή του ταξιδιού:Χορταστικό σεμινάριο αρχιτεκτονικής με θέμα τη χρήση μεταλλικών στοιχείων στην αποκατάσταση μνημείων.

Βέβαια το highlight του τριημέρου ήταν η βραδυνή σαββατιάτικη έξοδος (ναι, ήμουν ο ένας στους δέκα που δεν είδα Γιουροβίζιον) στο μαγαζί που φιλοξενεί το σχήμα Παπακωνσταντίνου-Μαχαιρίτσας-Μπουλάς-Ζουγανέλης και Σταρόβας. Προσπαθούσα καιρό τώρα να πάω και τελικά, τα κατάφερα, εντελώς τυχαία δίχως να το χω κανονίσει, αυτά είναι τα ωραία. Εντάξει, μιλάμε για ένα πολύ πλούσιο πρόγραμμα, αν και έπρεπε- αναγκαστικά- να περιορίσει το ρεπερτόριο του ο Βασίλης (που ζούμε για να τον ακούμε), για να πάρουν σειρά και οι άλλοι. Παρ' όλα αυτά κράτησε κοντά 5 ώρες με καλύτερες στιγμές στην αρχή και στο τέλος, και μια κοιλιά με αρκετές μπαλάντας στη μέση.

Κατά τη γνώμη μου ο Μπουλάς τραγουδάει υπέροχα, τι κρίμα που δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το τραγούδι, καλό το μπανάκι- μανάκι αλλά ο τύπος τραγούδησε μέχρι και Παβαρότι αξιοπρεπώς! Έπίσης να δηλώσω πως είμαι σφόδρα ερωτευμένη με το Δημήτρη Σταρόβα, ένα σήκωμα φρυδιού αρκεί για να σε αποτελειώσει! Ο Ζουγανέλης μου έκανε εντύπωση καθώς δεν έχει ουσιαστικά ρεπερτόριο, κάνει ένα είδος stand up comedy, αλλά έχει τέτοια αυτοπεποίθηση που σε κάνει να πιστεύεις πως πράγματι είναι ο καλύτερος του σχήματος και γιαυτό βγαίνει τελευταίος. Άσε που δίνει ρεσιτάλ αυτοσχεδιασμού (θέλω να ελπίζω) στο κλείσιμο του προγράμματος ,όταν φεύγει ο κόσμος, και αυτός έχει πάρει το μικρόφωνο στα παρασκήνια και κάνει ανακοινώσεις!

Την Κυριακή πήγαμε στην έκθεση γλυπτών και χαρακτικών του Νταλί, στη Δημοτική Πινακοθήκη. Πρώτα απ' όλα να δηλώσω πως παρόλο που λατρεύω τα διατηρητέα κτίρια και ειδικά όταν λειτουργούν σαν εκθεσιακοί χώροι, αυτό το τρίξιμο του πατώματος ίσως μπορούσε με κάποιο τρόπο να αποφευχθεί. Στο ψητό τώρα. Η έκθεση φιλοξενεί ενδιαφέροντα σκίτσα με συρτάρια που βγαίνουν μέσα από γαρύφαλλα, ή πηρούνια μέσα από γλαδιόλες κλπ, που αναρωτιέσαι τι είχε μέσα στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος. Γλυπτά μέσα αλλά και έξω από το κτίριο, αφίσες με λεγόμενά του σχετικά με το κάθε έργο του, φωτογραφίες και βιογραφικό. Γενικά μου άρεσε, εντυπωσιάστηκα από τη φαντασία αυτού του καλλιτέχνη, που ξεπερνάει κάθε πεπετημένη, κάθε όριο της εποχής. Να αναφέρω οτι είναι δωρεάν, αντί εισιτηρίου μπορείς να δώσεις ένα ποσό για φιλανθρωπικό σκοπο. Και είναι και όμορφο το κτίριο, και ακόμα πιο όμορφη η αυλή του και μια βολτίτσα προς Όλγας μεριά κακό δεν κάνει. Εγώ το ευχαριστήθηκα πάντως. Και είδα και τους φίλους που νοστάλγησα στο προηγούμενο ποστ. Μια χαρά!

Τώρα δουλειά πάλι, αλλά αναμένουμε Σαββατοκύριακο για την πρώτη βουτιά. Η΄μήπως και νωρίτερα?

Υ.Γ. 1 Το να μην επιδιορθώνει η ντεμέκ μεγαλοεταιρεία που δουλεύεις το χαλασμένο κλιματιστικό εδώ και 5 μέρες όπου η θερμοκρασία έχει φτάσει 35 βαθμούς, δεν είναι λόγος για μήνυση;Η' παραίτηση;Η΄ αποζημίωση τέλος πάντων;

Υ.Γ.2 Στο επόμενο ποστ θα προσπαθήσω να βάλω λινκ και τραγουδάκι (λέμε τώρα!)

ΠΡΩΤΟ (υπέρ φιλίας)

Έχω γράψει 32 κείμενα με τα οποία θα ήθελα να αρχίζει το ημερολόγιο μου.

Τελικά αποφάσισα να γράψω ό,τι μου ρθει.

Είμαι στο γραφείο, έχω βάλει τ' ακουστικά κι ακούω ραδιόφωνο. Στο γραφείο δε μιλάμε. Είμαστε αρχιτέκτονες, υποτίθεται δημιουργούμε, αλλά δε μιλάμε. Τσακωνόμαστε (μόνοι μας), σχεδιάζουμε, γελάμε, πήζουμε, αλλά δε μιλάμε...Μου πέρασε από το μυαλό οτι είμαι αντικοινωνική. Αν ήθελα θα μπορούσα να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους, έτσι δεν έιναι; Έδιωξα τη σκέψη γρήγορα γρήγορα. Δεν υπάρχει σημείο επαφής, δε φταίω εγώ.Έτσι απλά.

Εγώ κι οι φίλοι μου αγοράζουμε χριστουγεννιάτικο δέντρο

Οι παιδικοί μου φίλοι με τους οποίους ακόμα κάνω παρέα, έστω κι αν μένουμε σε όλες τις άκρες της Ελλάδας πλέον, λένε οτι είμαστε (η παρέα) λιγάκι σαν κλίκα, δεν μπορούμε να δεχτούμε το ξένο σώμα. Έχουμε αποκτήσει δικούς μας κώδικες τιμής, χιούμορ, συννενόησης, ωστε είναι τρομερά δύσκολο να κάνουμε παρέα με άλλα άτομα. Αν είσαι με τους ίδιους φίλους 20 και βάλε χρόνια...Νιώθεις ρε παιδί μου οτι έχεις μια δεύτερη μεγάλη οικογένεια.

Χτες η ελληνική ραδιοφωνία γιόρταζε τα 70 χρόνια της. Το Δεύτερο Πρόγραμμα είχε εκλεκτούς καλεσμένους όλη την ημέρα, με πολύ αρχειακό υλικό, και ωραίες συζητήσεις σχετικά με το ραδιόφωνο. Ξεχώρισα την εκπομπή που έκαναν μαζί ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου. Πρώτα απ' όλα, ήμουν στο νεκρικά ήσυχο γραφείο μου και άκουγα από τ' ακουστικά και γελούσα μονάχη μου, θέαμα εξαιρετικά αστείο. Αλλά η παρέα, η φιλική σχέση που έχουν και ακούγεται, το νιώθεις στο γέλιο τους, στις κοινές τους φράσεις, στις κοινές τους αναμνήσεις...Τι όμορφα! Πώς μπορείς να ζήσεις δίχως φίλους; Τι αξία έχουν οι στιγμές αν δεν τις μοιράζεσαι; Αν σε όλη σου τη ζωή είσαι μόνος σου σβήνεται η ύπαρξή σου; Είναι μάλλον σαν να μην έζησες ποτέ.

Εγώ κι οι φίλοι μου πάμε για μπάνιο


Τέλος πάντων, αποφάσισα να αφιερώσω το πρώτο μου post στην παρέα μου που μου λείπει πολύ εδώ στα ξένα που μ' έστειλε το ξερό μου το κεφάλι. Θα 'γραφα τα ονόματά σας τώρα πουλάκια μου αλλά άντε, μην εκτεθούμε οικογενειακώς, εσείς τι φταίτε;