Αρχιτεκτονική μιζέρια

Μόνη στο σπίτι, βράδυ, ο καλός μου μου σπάει τα νεύρα αλλά ευτυχώς με αφήνει στην ησυχία μου. ακούω αυτό το εκπληκτικό κόλλημα των ημερών (over the hill by Monica, Avatar) που δεν βρίσκω στο radioblog για να το ποστάρω...Διαβάζω ωραία blogs με αρχιτέκτονες που αγαπάνε αυτό που κάνουν και ασχολούνται με ουσιαστικά πράγματα και ζηλεύω...Και πορώνομαι...Σκέφτομαι πόσο κακό μου έχει κάνει να δουλεύω με μέτριους μηχανικούς, με ηλίθιους συναδέλφους που τους χαρακτηρίζει αυτό που μισώ σε ανθρώπους- η κουτοπονηριά και το άνευ λόγου ψώνισμα.

Θυμάμαι ήμουν αρκετά μικρή όταν αποφάσισα να γίνω αρχιτέκτονας και στ' αλήθεια δεν ξέρω αν τελικά το έκανα από αγάπη ή από πείσμα για να αποδείξω οτι μπορώ να το κάνω. Μπορώ από σιγουράκι της φιλολογίας να αλλάξω δέσμη και να περάσω πολυτεχνείο. Μπορώ από φτωχή πλην τίμια επαρχιώτισσα να γίνω επιστήμονας με δάφνες. Μπορώ να βρω πως θα είμαι καλλιτέχνης και δεν θα πεθάνω στην ψάθα.

Και μετά ήρθε η σχολή. Και η πρώτη απογοήτευση. Αν δεν σκάσεις ένα κάρο λεφτά για βιβλία(γιατί δεν υπάρχει βιβλιοθήκη), χαρτόνια, υπολογιστές, έγχρωμες εκτυπώσεις, ταξίδια στο εξωτερικό προς κτήση εμπειριών, δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάνε οι καθηγητές. Οι καθηγητές που μπορεί να είναι μεγαλοαρχιτέκτονες αλλά δεν είναι όλοι τους παιδαγωγοί. Κι αν εσύ δεν ξέρεις ποιος είναι ο Rem στο πρώτο εξάμηνο, ε, δεν θα κάτσουν ν΄ασχοληθούν και πολύ μαζί σου...Κι αν δεν κάτσεις 15 ώρες να περιμένεις να σου κάνουν διόρθωση και να αλλάξουν τα φώτα στη σύνθεσή σου, ε, μην περιμένεις και πολλά στο τέλος. Θυμάμαι ένα πρωινό, μετά από 48 ώρες σερί όπου κόβαμε, εκτυπώναμε, σχεδιάζαμε, τσακωνόμασταν, κοντά 80 άτομα, οι καθηγητές απαιτούσαν να κάνουμε παρουσίαση. Δεν θα ξεχάσω τα πρόσωπά μας, ζόμπι απο άλλον πλανήτη, να προσπαθούμε να συντάξουμε ολόκληρη πρόταση, να κρατήσουμε τα μάτια ανοιχτά και τον καθηγητή να μιλάει για κενά και πλήρη...Και αναρωτιώμουν τότε αν αξίζει όλο αυτό. Και δώστου τρελά μουσεία, ουρανοξύστες, γήπεδα και συνεδριακά αλλά ποτέ- μα ποτέ- καποια νύξη για συντελεστή δόμησης, κάλυψης, στατικά, μονώσεις, περιβάλλον...

Εντάξει, ίσως είναι πολύ πεζά όλα αυτά για τους υπέρτατους αρχιτέκτονες, αλλά στο πρώτο γραφείο που δούλεψα μου μάθαινε τον ΓΟΚ μια σχεδιάστρια από ΙΕΚ. Σ΄ εμένα, την uberarchitect που ήξερα να φτιάχνω ουρανοξύστη αλλά δεν είχα ακουστά για Πολεοδομία.

Και μετά έρχονται κι άλλα στραπάτσα. Προσπαθείς να συμβαδίσεις με νομοθεσίες, να μάθεις τι παίζει στην κατασκευή, να μην σε κλέψουν στις αμοιβές, να μην κλαις όποτε πας πολεοδομία, να συννενοηθείς με τα μαστόρια, να μην κακοκαρδίσεις τους πελάτες, να μην κάνεις λάθη γιατί δεν συγχωρούνται, να μπαζώνεις, να κλείνεις ημιυπαίθριους, να προσέχεις που βάζεις την υπογραφή σου, να ανοίξεις βιβλία στην εφορία και να αποδεικνύεις και σε όλο τον κόσμο οτι ο αρχιτέκτονας δεν φτιάχνει μόνο τα καγκελάκια. Και να 'σαι και γυναίκα, που όυτως ή αλλως δεν σε παίρνουν στα σοβαρά στο γιαπί.

Ποιος με προετοίμασε για όλα αυτά; Γιατί μου το κάνατε αυτό; Γιατί δεν μου είπε κανείς τίποτα; Και τώρα θέλω να ανοίξω ταβέρνα σε ψαρονήσι να βρω την ηρεμία μου.

Ευτυχώς που ανακάλυψα blogs συναδέλφων που μου θυμίζουν την ουσία όλων. Και μου αρέσει που μπορώ και ανακαλύπτω μόνη μου αυτό που ίσως θα έπρεπε κάποιος να μου δείξει, γιατί αυτή είναι η δουλειά του και γιαυτό πληρώνεται. Όχι για να κάνει διαφήμιση του έργου του και να αυτοεπιβεβαιώνεται. Ας είναι...Θα τον βρω το δρόμο...

ΥΓ. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω links. Αλλά σύντομα θα γίνει κι αυτό.