Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος σήμερα και το μόνο πράγμα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι "ελεύθεροι χώροι". Αυτή η ανάγκη;μόδα;κατάντια; των τελευταίων χρόνων που οδηγεί ευαίσθητους αρχιτέκτονες, χωροτάκτες και πολεοδόμους να φωνάζουν για πάρκα, πλατείες, άλση και πράσινες ταράτσες μέσα στην πόλη. Κι εγώ μαζί τους! Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από μικρές ή μεγάλες πινελιές φύσης μέσα σε λεωφόρους, τσιμέντο και αυτοκίνητα. Στην Αμερική φυτεύουν τα άκτιστα οικόπεδα και μπορείς να βρεις μικρά παρκάκια ανάμεσα στους ουρανοξύστες, χώροι που αναπνέουν και αφήνουν κι εσένα να αναπνεύσεις. Μ' αρέσει που υπάρχει μια αίσθηση καθήκοντος προς το περιβάλλον από συναδέλφους, μου αρέσει να ασχολείται ένας μηχανικός με το κοινό καλό και όχι με το σταριλίκι του. Τελευταία αισθάνομαι πως οι αρχιτέκτονες βγάζουν στα κτίρια τα απωθημένα τους χωρίς να σκέφτονται που τοποθετούνται τα κτίσματα αυτά, ποιος τα βλέπει κάθε μέρα, αν υπάρχει ανθρώπινη κλίμακα. Τέλος πάντων, άλλη κουβέντα αυτή.
Οι ελεύθεροι χώροι λοιπόν, οι ανάσες μιας πόλης...
Ξηλώνουμε το δάσος για να χτίσουμε το οικιστικό μας σύνολο και μετά να βροντοφωνάξουμε πως μας λείπουν οι ελεύθεροι χώροι. Βγάζουμε τα πλατάνια απ' τις πλατείες για να τις τσιμεντοστρώσουμε και να παραπονεθούμε μετά, γεμάτοι ευαισθησία και με βουρκωμένα μάτια πως μας λείπει το πράσινο, και τι θ΄απογίνουν τα παιδιά μας; Ξεπερνάμε τους όρους δόμησης, χτίζουμε ανεξέλεγκτα, λαδώνουμε δασαρχεία για να χτίσουμε δίπλα στα πέυκα το εξοχικό, καταπατάμε αρχαιολογικούς χώρους, σηκώνουμε ορόφους, αλλά το κτίριο έχει φωτοβολταϊκά κύριε, κάνουμε περιβαλλοντική αρχιτεκτονική!
Έχουμε ΟΛΟΙ ευθύνες. Η γη μας φτύνει κάθε μέρα και ,να μου το θυμηθείς, θα ρθει ο καιρός που θα μας διώξει με τις κλωτσιές, θα μας στείλει στον Άρη να ψηθούμε...
Σκέφτομαι πόσο απερίσκεπτα βάζουμε πράσινες κουκίδες στα σχέδια μας, φύτευση :τοσο τοις εκατό του οικοπέδου, άντε και λίγο υγρό στοιχείο αν είναι κανένα μεγάλο κτίριο. Κι από την άλλη μου ρχεται στο μυαλό μια κερασιά που είχαμε στην αυλή, το πλατάνι μπροστά στην εκκλησία, το ποτάμι στο πάρκο, το συντριβάνι στην πλατεία. Πώς ένα δέντρο στην αυλή μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς, όχι μόνο τοπόσημο αλλά και ανάμνηση, παιχνίδι, γαλήνη...Ας αρχίσουμε πρώτα από κει και θα φτάσουμε και στα άλλα, τα μεγάλα και τα σοβαρά.
φωτο από Έδεσσα, Λίμνη Πλαστήρα και Άγιο Νικόλαο Νάουσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου