Ντέρτι Dancing

Βράδυ στο ζεστό μου σπίτι, ατμόσφαιρα τροπική. Ανεμιστήρας, Rigo με πεπόνι-δικής μου εμπνεύσεως- στα ηχεία Pink Martini, Nina Simone και λίγο από Latin λόγω μεσημεριανού dvd. Λοιπόν, το να μην έχεις τηλέοραση σου δίνει την ευκαιρία να δεις πολλά dvd στο υπολογιστή, δηλαδή να επιλέξεις τι θα δεις πχ το μεσημέρι που γυρνάς απ' τη δουλειά και έχεις μόλις τσακίσει 3 μερίδες τορτελίνια και θες κάτι ανάλαφρο αλλά όχι και trash. Σήμερα λοιπόν μια συνάδελφος γραφίστρια-χορεύτρια λάτιν μου έδωκε και είδα το Dirty Dancing. Όχι αυτό που βλέπαμε στα 15 με τον Patrick Swayze που έδειχνε στη μικρούλα ανήλικη Jennifer Grey το μάμπο, αλλά το άλλο (Havana Nights) που είναι γυρισμένο στην Κούβα...Γυρίστηκε το 2004 αλλά τοποθετείται στην Κούβα του 1958 επί Μπατίστα. Δεν το ήξερα, το είδα και έφτιαξε η διάθεση μου για όλο το καλοκαίρι. Τι χορός, τι μουσικές, τι πρωταγωνιστής κολάσιμος!Ο Diego Luna έγινε το νέο μου κόλλημα! Άσε που άκουσα και την -υποθέτω- πρώτη εκτέλεση του Hips don't lie που λέει η Shakira. Φαντάζομαι οτι δεν λέγεται έτσι το τραγούδι, αλλά μου έκανε τρομερή εντύπωση η άγνοιά μου. Τέτοια καλοκαιρινή ρομαντική χορευτική ταινιούλα και να μην την έχω πάρει χαμπάρι! Και να νομίζω η ανίδεη οτι υπάρχει μόνο ένα Dirty Dancing. Α! Είναι και αληθινή η ιστορία. Και ο Πάτρικ Σουέζι παίζει έναν μικρό ρόλο, ως δάσκαλος χορού, πρωτότυπο!
Και μετά θυμήθηκα που τον βλέπαμε τότε και ελπίζαμε να βρούμε κι εμείς κανέναν δάσκαλο χορού, ή τένις τέλος πάντων, στις βαρετές διακοπές που πηγαίναμε με τους γονείς μας, να μας μάθει κι εμάς τα μυστικά, να βγούμε και με κόκκινο φόρεμα να χορέψουμε το Time of my life να σκάσουν οι οχτροί μας. Και το καλύτερο απ' όλα ήταν που είχαν προβάλει την ταινία σε θερινό σινεμαδάκι εντός κατασκήνωσης όπου ήμουν ομαδάρχισσα και ήλπιζα η κακόμοιρη οτι θα συμβεί και σε μένα!
Ωραίες αθώες εποχές! Κάθε καλοκαίρι κι ένας έρωτας, φιλιά στις παραλίες, βόλτες και ραντεβουδάκια. Διαβάζαμε κι εκείνα τα τραγικά φωτορομάντζα στην "Κατερίνα" και φαίνονταν όλα τόσο εύκολα. Θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια με τις μεγάλες αυγουστιάτικες θλίψεις, με τα βράδυα ραδιοφώνου (Σ. Βακάρος, Α.Κανάκης και Α. Κομνηνός στον ΑΝΤ1 Θεσσαλονίκης), με τα πρώτα κερασμένα σφηνάκια που φτυναμε στην παραλία γιατί δεν έιχαμε μάθει στο ποτό. Θυμάμαι εκείνες τις απαίσιες λευκές μπότες που ήταν τότε της μόδας και ποτέ δεν πήρα και τις είχα απωθημένο. Κι ακόμα που έρχονταν όλοι οι απόδημοι συγγενείς στη μικρή μας πόλη και περνούσαν εκεί τα καλοκαίρια, κυκλοφορούσαν με roler skates και κάναμε εξάσκηση τα αγγλικά μας. Πηγαίναμε τα μεσημέρια κολυμβητήριο- καθ΄ότι η μικρή μας πόλη δεν έχει θάλασσα- και μετά σπίτι για γεμιστά και καρπούζι. Κάναμε προπονήσεις βόλει για τα χειμερινά τοπικά πρωταθλήματα σε ένα αυτοσχέδιο γήπεδο beach volley πάνω στα βουνά!
Νοσταλγώ...Αθώα καλοκαίρια δίχως επίγνωση του τι γίνεται και πως γίνεται, συνεπώς μόνο με αθώα όνειρα. Κι ανησυχώ πως τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα δεν ζουν ούτε τις μισά από αυτά. Γιατί δεν υπάρχει πλέον αθωότητα, όλα είναι εύκολα και ο κόσμος των μεγάλων και των μικρών δεν έχει και τόσο έντονα τα όρια πια.





Για το τέλος άφησα βιντεάκια με hot σκηνές του καλοκαιρινού μου έρωτα Diego Luna από το Dirty Dancing καθώς και την κλασσικό φινάλε της πρώτης ταινίας για να θυμηθούν οι παλιοί. Enjoy!