Φεστιβάλ καλοκαιριού

Εδώ και ενάμιση χρόνο βρίσκομαι στην Πάτρα, από σπόντα, χωρίς να έχω καμμιά σχέση με Νότια Ελλάδα. Απλά "έκατσε" όπως μπορεί να "κάτσει" να βρεθώ αύριο στην Κρήτη που πολύ αγαπάω παρεπιμπτόντως, ή Θεσσαλονίκη ή στο νησάκι που έλεγα στο προηγούμενο ποστ. Τέλος πάντων, παρ' όλα τα στραβά αυτής της πόλης και των ανθρώπων της εγώ προσπαθώ να κρατάω θετική στάση απέναντι στα πράγματα και να εκμεταλλεύομαι ό,τι καλό υπάρχει σε μια μεγάλη πόλη όπως είναι η αχαϊκή πρωτεύουσα.
Είδα το πρόγραμμα του διεθνούς φεστιβάλ Πατρών

σημειώσεις:


Πάμε θέατρο
Δευτέρα 23 Ιουνίου

"1 στους 10" από το θέατρο Νέου Κόσμου

3 μετανάστες μιλούν για τις εμπειρίες τους στη φιλόξενη Ελλαδα. Οι ηθοποιοί είναι και οι ίδιοι τους μετανάστες και νομίζω οτι θα πρέπει να το δούμε όλοι μας. Ειδικά στην Πάτρα των Κούρδων και Πακιστανών που στοιβάζονται στις νταλίκες στο λιμάνι.


Πάμε χορό
Παρασκευή 25 Ιουλίου
"Χορευτική τριλογία από την ομάδα ΧΟΡΕΥΤΕΣ"

και Πέμπτη 24 Ιουλίου
"Superlux"

Ο χορός τα σπάει, μου αρέσει τρελά και δεν έχω δει ούτε μια παράσταση της προκοπής. Ακόμα κλαίω γι ατο "2" που έχασα, αλλά θα πάρω το DVD. Και γίνεται και στο κάστρο,ωραία πράγματα! To "Superlux" είναι ντουέτο μιας 25χρονης (Μ. Αντωνιάδη) και ενός 51χρονου (Δ. Καμινάρης) όπου εκπροσωπούνται εκφραστικά 2 διαφορετικές γενιές. Ενδιαφέρον, μ;


Πάμε συναυλία

Παρασκευή 11 Ιουλίου
GLORIA GAYNOR
I will survive...τελεία!



Πάμε αρχαίο θέατρο

Δευτέρα 7 Ιουλίου
"Αίας" του Σοφοκλή (σκηνοθ. Θεόδωρου Τερζόπουλου)

Τετάρτη 9-Πέμπτη 10 Ιουλίου
"Ελένη" του Ευριπίδη (σκηνοθ. Θοδωρή Αθερίδη)

3-4-5 Σεπτεμβρίου
"Μήδεια" του Ευριπίδη ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας (σκηνοθ. Ανατόλι Βασίλιεφ

Πάμε θερινό σινεμά

Δευτέρα 30 Ιουνίου "Η άκρη του ουρανού"
Τρίτη 1 Ιουλίου "Import- Export"
Τετάρτη 2 Ιουλίου "Ένας ελεύθερος κόσμος"
Πέμπτη 3 Ιουλίου
"Κινηματογράφος και μουσική"
Μια ομάδα μουσικών παρακολουθεί και ντύνει μουσικά κλασσικές ταινίες μικρού μήκους (Ο μετανάστης, Αραμπέσκ, Η ζωή και ο θάνατος του 9413, Φιλμ)

και τέλος


Πάμε πάλι συναυλία (οπωσδήποτε)

Παρασκευή 4 Ιουλίου
MADELEINE PEYROUX

Για να πω την αλήθεια μόνο τη διασκευή του Dance me to the end of love ήξερα αλλά έψαξα και βρήκα δουλειά της Γαλλοαμερικανίδας τραγουδοποιού και ενθουσιάστηκα! Ρετρό τζαζ γλυκήτητα, ονειρεμένα κομμάτια και μια φωνή που έρχεται από τα παλιά...Θυμίζει Billy Holiday, ή είναι η ιδέα μου;

Αυτά με το φεστιβάλ, περιμένω και τις συναυλίες εκτός του θεσμού που γίνονται κάθε καλοκαίρι και κυρίς αυτές που λαμβάνουν χώρα σε χωριά και νησάκια που όλα είναι πιο χαλαρά. Καλοκαίρι δίχως συναυλία είναι σαν χειμώνας χωρίς Χριστούγεννα...Ανυπομονώ...

Αρχιτεκτονική μιζέρια

Μόνη στο σπίτι, βράδυ, ο καλός μου μου σπάει τα νεύρα αλλά ευτυχώς με αφήνει στην ησυχία μου. ακούω αυτό το εκπληκτικό κόλλημα των ημερών (over the hill by Monica, Avatar) που δεν βρίσκω στο radioblog για να το ποστάρω...Διαβάζω ωραία blogs με αρχιτέκτονες που αγαπάνε αυτό που κάνουν και ασχολούνται με ουσιαστικά πράγματα και ζηλεύω...Και πορώνομαι...Σκέφτομαι πόσο κακό μου έχει κάνει να δουλεύω με μέτριους μηχανικούς, με ηλίθιους συναδέλφους που τους χαρακτηρίζει αυτό που μισώ σε ανθρώπους- η κουτοπονηριά και το άνευ λόγου ψώνισμα.

Θυμάμαι ήμουν αρκετά μικρή όταν αποφάσισα να γίνω αρχιτέκτονας και στ' αλήθεια δεν ξέρω αν τελικά το έκανα από αγάπη ή από πείσμα για να αποδείξω οτι μπορώ να το κάνω. Μπορώ από σιγουράκι της φιλολογίας να αλλάξω δέσμη και να περάσω πολυτεχνείο. Μπορώ από φτωχή πλην τίμια επαρχιώτισσα να γίνω επιστήμονας με δάφνες. Μπορώ να βρω πως θα είμαι καλλιτέχνης και δεν θα πεθάνω στην ψάθα.

Και μετά ήρθε η σχολή. Και η πρώτη απογοήτευση. Αν δεν σκάσεις ένα κάρο λεφτά για βιβλία(γιατί δεν υπάρχει βιβλιοθήκη), χαρτόνια, υπολογιστές, έγχρωμες εκτυπώσεις, ταξίδια στο εξωτερικό προς κτήση εμπειριών, δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάνε οι καθηγητές. Οι καθηγητές που μπορεί να είναι μεγαλοαρχιτέκτονες αλλά δεν είναι όλοι τους παιδαγωγοί. Κι αν εσύ δεν ξέρεις ποιος είναι ο Rem στο πρώτο εξάμηνο, ε, δεν θα κάτσουν ν΄ασχοληθούν και πολύ μαζί σου...Κι αν δεν κάτσεις 15 ώρες να περιμένεις να σου κάνουν διόρθωση και να αλλάξουν τα φώτα στη σύνθεσή σου, ε, μην περιμένεις και πολλά στο τέλος. Θυμάμαι ένα πρωινό, μετά από 48 ώρες σερί όπου κόβαμε, εκτυπώναμε, σχεδιάζαμε, τσακωνόμασταν, κοντά 80 άτομα, οι καθηγητές απαιτούσαν να κάνουμε παρουσίαση. Δεν θα ξεχάσω τα πρόσωπά μας, ζόμπι απο άλλον πλανήτη, να προσπαθούμε να συντάξουμε ολόκληρη πρόταση, να κρατήσουμε τα μάτια ανοιχτά και τον καθηγητή να μιλάει για κενά και πλήρη...Και αναρωτιώμουν τότε αν αξίζει όλο αυτό. Και δώστου τρελά μουσεία, ουρανοξύστες, γήπεδα και συνεδριακά αλλά ποτέ- μα ποτέ- καποια νύξη για συντελεστή δόμησης, κάλυψης, στατικά, μονώσεις, περιβάλλον...

Εντάξει, ίσως είναι πολύ πεζά όλα αυτά για τους υπέρτατους αρχιτέκτονες, αλλά στο πρώτο γραφείο που δούλεψα μου μάθαινε τον ΓΟΚ μια σχεδιάστρια από ΙΕΚ. Σ΄ εμένα, την uberarchitect που ήξερα να φτιάχνω ουρανοξύστη αλλά δεν είχα ακουστά για Πολεοδομία.

Και μετά έρχονται κι άλλα στραπάτσα. Προσπαθείς να συμβαδίσεις με νομοθεσίες, να μάθεις τι παίζει στην κατασκευή, να μην σε κλέψουν στις αμοιβές, να μην κλαις όποτε πας πολεοδομία, να συννενοηθείς με τα μαστόρια, να μην κακοκαρδίσεις τους πελάτες, να μην κάνεις λάθη γιατί δεν συγχωρούνται, να μπαζώνεις, να κλείνεις ημιυπαίθριους, να προσέχεις που βάζεις την υπογραφή σου, να ανοίξεις βιβλία στην εφορία και να αποδεικνύεις και σε όλο τον κόσμο οτι ο αρχιτέκτονας δεν φτιάχνει μόνο τα καγκελάκια. Και να 'σαι και γυναίκα, που όυτως ή αλλως δεν σε παίρνουν στα σοβαρά στο γιαπί.

Ποιος με προετοίμασε για όλα αυτά; Γιατί μου το κάνατε αυτό; Γιατί δεν μου είπε κανείς τίποτα; Και τώρα θέλω να ανοίξω ταβέρνα σε ψαρονήσι να βρω την ηρεμία μου.

Ευτυχώς που ανακάλυψα blogs συναδέλφων που μου θυμίζουν την ουσία όλων. Και μου αρέσει που μπορώ και ανακαλύπτω μόνη μου αυτό που ίσως θα έπρεπε κάποιος να μου δείξει, γιατί αυτή είναι η δουλειά του και γιαυτό πληρώνεται. Όχι για να κάνει διαφήμιση του έργου του και να αυτοεπιβεβαιώνεται. Ας είναι...Θα τον βρω το δρόμο...

ΥΓ. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω links. Αλλά σύντομα θα γίνει κι αυτό.

Μέρες μετά το τέλος

Μετά από σεισμούς, πυρκαγιές, καταποντισμούς βρήκα επιτέλους γραφείο να κάτσω και ίντερνετ να μπω. Καλά, έχω και στο σπίτι, αλλά για έναν περίεργο λόγο μόνο στο γραφείο μου βγαίνει να γράφω. Λοιπόν, άλλο κακό να μην μας βρει, κι άντε να κάνουμε κανένα μπάνιο γιατί θα μαυρίσω μόνο με το σελφ ταν και δεν θα μ' έχει δει ο ήλιος έτσι όπως πάμε! Αίσχος!

Κι αν ήξερες πόσο κοντά έχω τη θάλασσα θα έφριττες! Αλλά μόνο μυρωδιά παίρνουμε...Ουφ!

Μου είπανε πως είναι ανάδρομος ο Ερμής γι' αυτό κοντεύουμε να αφανιστούμε εντελώς και μας έχουν χτυπήσει όλες οι καταστροφές. Και η αστρολόγος συνέχισε: "ου πάρεις σοβαρή απόφαση μέχρι τις 20 του μήνα". Κι είχα σκοπό να παραιτηθώ, να μετακομίσω και να αλλάξω επάγγελμα. Σοβαρά τώρα, αλλά λέω να περιμένω λίγο. Προς το παρόν αποφάσισα και δήλωσα τη ρημαδοάδεια μου στο τέλος του ιουλίου, αλλά έχω ξενερώσει τόσο πολύ με το μπάχαλο που επικρατεί στη δουλειά που σκέφτομαι να πάρω μια άδεια επ' αόριστον!Να τελειώνουμε...

Είναι σήμερα του Αγίου Πνεύματος και δουλεύουμε!ΕΛΕΟΣ! Ένα τριήμερο περιμένουμε από το Πάσχα κι αυτό να μείνουμε εδώ...Τελικά πρέπει να αλλάξω επάγγελμα, δεν βρίσκω καμμιά ευχαρίστηση... Γενικά πρέπει να αλλάξω:

1ον Επάγγελμα

2ον Πόλη

3ον Ίσως οικογενειακή κατάσταση

4ον Μαγιώ (το μυαλό μου εκεί όμως, δεν φεύγει με τίποτα!)

Α, είμαι και χωρίς τηλεόραση μια βδομάδα τώρα. η αλήθεια είναι πως δεν μου λείπει και πολύ. Εξάλλου πήγα σε 2-3 μαγαζιά και αγανάκτησα! Τι πλύση εγκεφάλου μπορούν να κάνουν στο δόλιο καταναλωτή! Και στα πόσα μέτρα θα βλέπετε; Αααα, χρειάζεστε οπωσδήποτε 42άρα, μην το συζητάμε! Με φώτα από πίσω, με χομ σίνεμα, με τέντα μπροστά και μηχανή για εσπρέσσο! και θα πληρώσετε σε 128 έντοκες δόσεις, θα την ξεπληρώσουν τα εγγόνια σας!Και φαντάσου, εγώ πήγα για μια απλή τηλεορασούλα να βλέπω House και φιλαράκια ξανά και ξανά. καταναλωτική κοινωνία φίλε μου, μπορείς να ξεφύγεις;

Ας είναι, και με ραδιοφωνάκι μια χαρά περνάει το καλοκαίρι στη βεράντα. Για χειμώνα βλέπουμε!

ΥΓ: Μου έδιναν προσφορά τηλέοραση για να βλέπω την Εθνική στο Euro. Ευτυχώς δεν την πήρα... Τώρα δεν θα είχα τι να βλέπω...

Free spaces

Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος σήμερα και το μόνο πράγμα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι "ελεύθεροι χώροι". Αυτή η ανάγκη;μόδα;κατάντια; των τελευταίων χρόνων που οδηγεί ευαίσθητους αρχιτέκτονες, χωροτάκτες και πολεοδόμους να φωνάζουν για πάρκα, πλατείες, άλση και πράσινες ταράτσες μέσα στην πόλη. Κι εγώ μαζί τους! Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από μικρές ή μεγάλες πινελιές φύσης μέσα σε λεωφόρους, τσιμέντο και αυτοκίνητα. Στην Αμερική φυτεύουν τα άκτιστα οικόπεδα και μπορείς να βρεις μικρά παρκάκια ανάμεσα στους ουρανοξύστες, χώροι που αναπνέουν και αφήνουν κι εσένα να αναπνεύσεις. Μ' αρέσει που υπάρχει μια αίσθηση καθήκοντος προς το περιβάλλον από συναδέλφους, μου αρέσει να ασχολείται ένας μηχανικός με το κοινό καλό και όχι με το σταριλίκι του. Τελευταία αισθάνομαι πως οι αρχιτέκτονες βγάζουν στα κτίρια τα απωθημένα τους χωρίς να σκέφτονται που τοποθετούνται τα κτίσματα αυτά, ποιος τα βλέπει κάθε μέρα, αν υπάρχει ανθρώπινη κλίμακα. Τέλος πάντων, άλλη κουβέντα αυτή.

Οι ελεύθεροι χώροι λοιπόν, οι ανάσες μιας πόλης...

Ξηλώνουμε το δάσος για να χτίσουμε το οικιστικό μας σύνολο και μετά να βροντοφωνάξουμε πως μας λείπουν οι ελεύθεροι χώροι. Βγάζουμε τα πλατάνια απ' τις πλατείες για να τις τσιμεντοστρώσουμε και να παραπονεθούμε μετά, γεμάτοι ευαισθησία και με βουρκωμένα μάτια πως μας λείπει το πράσινο, και τι θ΄απογίνουν τα παιδιά μας; Ξεπερνάμε τους όρους δόμησης, χτίζουμε ανεξέλεγκτα, λαδώνουμε δασαρχεία για να χτίσουμε δίπλα στα πέυκα το εξοχικό, καταπατάμε αρχαιολογικούς χώρους, σηκώνουμε ορόφους, αλλά το κτίριο έχει φωτοβολταϊκά κύριε, κάνουμε περιβαλλοντική αρχιτεκτονική!

Έχουμε ΟΛΟΙ ευθύνες. Η γη μας φτύνει κάθε μέρα και ,να μου το θυμηθείς, θα ρθει ο καιρός που θα μας διώξει με τις κλωτσιές, θα μας στείλει στον Άρη να ψηθούμε...

Σκέφτομαι πόσο απερίσκεπτα βάζουμε πράσινες κουκίδες στα σχέδια μας, φύτευση :τοσο τοις εκατό του οικοπέδου, άντε και λίγο υγρό στοιχείο αν είναι κανένα μεγάλο κτίριο. Κι από την άλλη μου ρχεται στο μυαλό μια κερασιά που είχαμε στην αυλή, το πλατάνι μπροστά στην εκκλησία, το ποτάμι στο πάρκο, το συντριβάνι στην πλατεία. Πώς ένα δέντρο στην αυλή μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς, όχι μόνο τοπόσημο αλλά και ανάμνηση, παιχνίδι, γαλήνη...Ας αρχίσουμε πρώτα από κει και θα φτάσουμε και στα άλλα, τα μεγάλα και τα σοβαρά.

φωτο από Έδεσσα, Λίμνη Πλαστήρα και Άγιο Νικόλαο Νάουσας

Domenica