Καλές γιορτές και καλή χρονιά να έχουμε!

Διάβαζα πριν λίγο στο πολύ καλό forum του http://www.michanikos.gr/ την ερώτηση κάποιου που αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να αλλάξει τη θέση της μπαλκονόπορτάς του γιατί δεν τον βολεύει,αν έπρεπε να τη βάλει ακριβώς πάνω από την πόρτα του ισογείου, κι αν ο μηχανικός του έλεγε ψέματα οτι δεν θα καταφέρει να πάρει ρεύμα αν κάνει αλλαγές στα σχέδια της άδειας. Οι συνάδελφοι με το δίκιο τους ενοχλήθηκαν και του απάντησαν πως δεν πρέπει να αμφισβητεί το μηχανικό του και οτι αν ήθελε διαφορετικά τα ανοίγματα του θα μπορούσε να ενημερώσει το μηχανικό όταν του έδειξε τα σχέδια. Και οτι ο μηχανικός είναι υπεύθυνος για το κτίσιμο του σπιτιού και πρέπει να ακολουθήσει κάποιους νόμους, και γενικά οτι δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα κτίρια. Ο ιδιοκτήτης απάντησε με θράσος οτι θα έκανε ό,τι ήθελε από τη στιγμή που πλήρωνε και αν του βάλουν πρόστιμο πάλι δεν είχε πρόβλημα γιατι είναι λεφτάς (sic). Συνάδελφος του απάντησε οτι θα μπορούσε η πολεοδομία να του κάνει διακοπή εργασιών και να μην πάρει ούτε ρεύμα, κι έτσι θα μπορέσει να κάψει τα λεφτά του στο μαγκάλι του γιαπιού του για να ζεσταθεί!

Εύγε! Γιατί πιστεύουμε οτι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα με τα λεφτά; Να κάτι που κανένα ευρώ δεν μπορεί να δημιουργήσει, από το Νυμφαίο της Φλώρινας πριν λίγες μέρες.

Η αυτοκρατορία της βίας

Στην αλλαγή της χιλιετίας ένα νέο βασίλειο αναπτύχθηκε και κυριάρχησε σε όλο τον κόσμο. Η αυτοκρατορία της ΒΙΑΣ. Με την ψευδαίσθηση ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, αρχηγοί και πρόεδροι κρατών συνενώθηκαν και έφτιαξαν μια ισχυρή αυτοκρατορία. Βασικός νόμος του κράτους αυτού ήταν η βία σε όλες τις μορφές της. Ο ευτυχής πολίτης αυτού του μεγακράτους είχε δικαίωμα να αντιδρά με βία κάθε φορά που κάποιος απειλούσε την περιουσία του, την προσωπικότητα του και την οικογένεια του. Δηλαδή, αν ένα παιδί πρόσβαλε ένα όργανο του κράτους, το όργανο δικαίως τον σκότωνε. Έπειτα, η μάνα του παιδιού, με τα δίκια της κι αυτή σκότωνε το όργανο που της πήρε το γιο. Βέβαια, η κόρη του οργάνου, με τη σειρά της, καθάριζε κι αυτή τη μάνα, καθότι της πήρε τον πατέρα και πάει λέγοντας. Σε συλλογικό επίπεδο, αν κάποιος ευτυχής πολίτης είχε μια διαφωνία, μια δυσαρέσκια ή μιαν αγανάκτιση με ό,τι συμβαίνει ήταν σχεδόν αναγκασμένος να βγει και να σπάσει ό,τι θέλει. Και τα όργανα του κράτους, με όλη την εξουσία που η βασίλισσα ΒΙΑ τους είχε δώσει, πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα για να προστατευτούν από τα επικίνδυνα στοιχεία. Οι έμποροι σκοτώνουν με τις καραμπίνες τους κλέφτες, οι κλέφτες κλέβουν με τα περίστροφα τους εμπόρους, οι δικαστές στέλνουν στην κρεμάλα τους δολοφόνους και οι δολοφόνοι δηλητηριάζουν με βιτριόλι τους δικαστές. Κι επειδή μιλάμε για τη νέα χιλιετία, η βασίλισσα δεν είχε μόνο στρατό εδάφους μα κι άλλα, πιο εξελιγμένα όπλα. Μέσα από την τηλεόραση περνάει την τακτική της στους ευτυχείς πολίτες της αυτοκρατορίας. Κάθε παιδί προετοιμάζεται από μικρό, με διαφωτιστικά καρτούν που του δείχνουν πως θα σκοτώσει κι αυτό με τη σειρά του και θα γίνει ήρωας του τίμιου έθνους της ΒΙΑΣ. Κι ακόμα, με περισσή φροντίδα, δημιουργήθηκαν κατάλληλοι χώροι με υπολογιστές και δικτυακά επιμορφωτικά παιχνίδια, έτσι ώστε κάθε έφηβος να προγυμνάζεται και να είναι έτοιμος να τιμήσει τη βασίλισσα του, σαν καλός πολίτης.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών εργάζονταν για τη βασίλισσα. Σε στρατούς, αστυνομίες, φρουρήσεις, σε βασιλικά ανάκτορα, μέγαρα και κέντρα εξυπηρέτησης. Κι ήταν όλοι ευτυχισμένοι! Δέρνονταν μεταξύ τους κι ένιωθαν ηδονή. Στις καθημερινές συζητήσεις επικρατούσε αυτός με τη δυνατότερη φωνή, στους δρόμους αυτός με τη δυνατότερη κόρνα και όσον αφορά τα κέντρα διασκέδασης, τα καλύτερα ήταν αυτά με τη δυνατότερη μουσική, έτσι ώστε κανείς να μην χρειαστεί να καλύψει τη σιωπή και να αρχίσει να μιλάει. Η βασίλισσα φρόντιζε να μην κουράζει τους υπηκόους της, δεν χρειάζεται να σκέφτονται, σκέφτεται αυτή για όλους, ούτε χρειάζεται να μιλάνε, μπορούν να γκαρίξουν ή να δείρουν και θα έχουν την προσοχή οπου θέλουν. Έτσι απλά.
Στην ακμή της αυτοκρατορίας οι πολίτες σκοτώνονταν μεταξύ τους χωρίς να θυμούνται το λόγο που ξεκίνησε η βεντέτα, αλλά ούτως η άλλως, κανέναν δεν ενδιέφερε. Πρωτη φορά στα χρονικά της ιστορίας είχαμε τόσο ηδονισμένους πολίτες που τιμούσαν τη βασίλισσα τους με τόση υποταγή, με τόση λατρεία και αγάπη. Η ευτυχία ήταν διάσπαρτη...
Το πως έσβησε η αυτοκρατορία ακόμα δεν έχει διαπιστωθεί. Μια θεωρία λέει οτι σκοτώθηκαν όλοι οι πολίτες και δεν έμεινε κανείς. Άλλοι πιστεύουν πως η γη ανατινάχτηκε λόγω αδυναμίας της να αντέξει τη μεταχείριση των πολιτών της. Κάποιοι κλίνουν προς την απαγωγή των πολιτών από εξωγήινους και οι θρησκόληπτοι επιμένουν οτι έγινε Δευτέρα Παρουσία. Οι έρευνες συνεχίζονται με την ελπίδα, εμείς, τα σημερινά ζόμπι, να πάρουμε λίγη από τη φώτιση αυτού του υπέροχου πολιτισμού που έμεινε γνωστός σαν "Η αυτοκρατορία της ΒΙΑΣ".


Περαστικά μας...

Ithaka

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να κάνω ένα ταξιδάκι.

Όντας άνθρωπος της ζέστας και του καλοκαιριού δεν ψάρωσα με κάτι ψιλοσυννεφιές του φθινοπώρου και δεν πήρα τα βουνά. Αντιθέτως αποφάσισα να επισκεφτώ ένα νησί-απωθημένο του καλοκαιριού (δεν βρήκα δωμάτιο τον Αύγουστο). Και πήρα το καράβι και βγήκα στον πηγαιμό για την Ιθάκη. Ο δρόμος ήταν μακρύς, ένεκα οι καθυστερήσεις του πλοίου, κι έτσι φτάσαμε κοντά στις δύο after midnight. Ερημιά...Σπίτια θαρρείς κλειστά για μήνες, και στην κεντρική πλατεία να μην κυκλοφορεί ψυχή ζώσα...Χμμμ....

Το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε ήταν υπέροχο. Γυρίσαμε όλο το Βαθύ με τα πόδια πάνω από δέκα φορές. Δρομάκια, ωραία σπίτια, ήσυχο λιμάνι, ομορφοι φιλικοι απίστευτοι κάτοικοι που κάνανε τα πάντα να εξυπηρετήσουν τους 2 ξεχασμένους τουρίστες του νησιού τους. Κι όμως, υπάρχουν κάτοικοι περιοχών που "πήζουν" στους τουρίστες όλο το καλοκαίρι, που βλέπουν κάθε μέρα κότερα και ακούν ιταλικά, που βγάζουν φράγκα αλλά δεν αλλοτροιώνονται. Δεν εκμεταλλεύονται και δεν σε βλέπουν σαν πορτοφόλι.

Έτυχε και ξεμείναμε άλλη μια μέρα. Δεν μας ενημέρωσαν από το ταξιδιωτικό γραφείο στην Πάτρα οτι θα φτάναμε μεν στο Βαθύ την Παρασκευή αλλά θα έπρεπε να φύγουμε από τον Πισαετό την Κυριακή. Κι έτσι χάσαμε το πλοίο. Αλλά, τι έκπληξη, η σπιτονοικοκυρά έδειξε τόση κατανόηση ωστε να μην μας χρεώσει το δωμάτιο, παρ' όλο που είμασταν διατεθιμένοι να πληρώσουμε την έξτρα βραδυά. Το ταξιδιωτικό γραφείο στην Ιθάκη μας άλλαξε τα εισιτήρια χωρίς καμμιά επιπλέον χρέωση. Και ο καλύτερος ήταν ο ιδιοκτήτης καφενείου- ουζερί- σνακ μπαρ που, όντας παρών όταν χάναμε το πλοίο, μας κάλεσε το βράδυ στο μαγαζί, μας κέρασε, μας τάισε και μας διηγήθηκε πολύ όμορφες ιστορίες από τα χρόνια του στα καράβια.

Γιαυτό μου αρέσουν τα νησιά το χειμώνα. Γιατί οι άνθρωποι εκτιμούν οτι ήρθες να δεις τον τόπο τους όπως είναι, όχι όπως τον στολίζουν το καλοκαίρι. Γιατί περπατάς και έχει τόση ησυχία, το λιμάνι έχει τα βαρκάκια των ψαράδων, οι δρόμοι έχουν όσα αυτοκίνητα χρειάζεται να έχει ένας τόπος 3000 κατοίκων και όχι τα δεκαπλάσια.

Κι έχω κι ένα κόλλημα με τις παραλίες το χειμώνα. Λατρεύω αυτή τη μελαγχολία μιας άδειας παραλίας που ξέρεις οτι τον Αύγουστο δε χωράει η πετσέτα σου, και τώρα είναι εκεί, λίγο μουντή, με κάποια παρατημένη ομπρέλα και τις ξαπλώστρες στιβαγμένες σε μιαν άκρη. Να ανασαίνει τη βροχή, να αγριεύει πότε-πότε, να ελευθερώνεται έτσι για λίγο, μέχρι την επόμενη επιδρομή των βανδάλων του καλοκαιριού. Τέλος, είμαι τύπος καλοκαιρινών προορισμών, χειμώνα- καλοκαίρι!

περί απιστίας...

Οι φίλοι μου χωρίζουν. Δεν ξέρω τι τους έπιασε ομαδικώς και αποφάσισαν να λήξουν τις μακροχρόνιες σχέσεις τους, αλλά όλοι είναι πολύ καλύτερα από πριν οπότε, καλά έκαναν. Η περίπτωση που με προβλημάτισε περισσότερο ήταν αυτή της φίλης που μετά από αρκετά χρόνια σοβαρής σχέσης ανακάλυψε οτι ο σύντροφος της τα φορούσε κανονικά. Μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλέι το γεγονός οτι ο εν λόγω κύριος δεν είχε δώσει κανένα δείγμα άπιστου και φαινόταν οτι είχε επενδύσει πολλά στη σχέση του. Κι όμως η φιλενάδα έκανε το γνωστό πλέον ψαχτήρι στο κινητό του και ανακάλυψε έντρομη οτι ο καλός της δεν ήταν μόνο δικός της. Μάζεψε τα μπογαλάκια της, τον πληγωμάνο εγωισμό της και έφυγε. Μια χαρά.
Αλλα...
Πώς περνάς από το στάδιο "είμαι τρελλά ερωτευμένη και θέλω να σε παντρευτώ" στο "χωρίζουμε γιατί με κεράτωσες και δεν θέλω να σε ξαναδώ"; Αφ' ενός δεν αντέχεις στην ιδέα οτι ο καλός σου κουτούπωνε μια σαύρα, αφ΄ετέρου όταν έχεις φτύσει αίμα για μια σχέση πώς μπορείς να φύγεις και να πάνε όλοι σου οι κόποι στράφι; Και είναι και η εκδίκηση. Πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είσαι σε μια τέτοια περίπτωση; Δεν βγαίνει η κατίνα από μέσα σου; Εδώ κοίταξες στο κινητό του άρα μάλλον η κατίνα βγήκε από πριν και δε λέει να φύγει. Πιστεύω οτι τις περισσότερες φορές το παιχνίδι χάνεται γιατί αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις. Και ζητάμε εκδίκηση, να μάθουμε ποια και πώς και που, και μετά να πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα και μετά...Τίποτα. Γιατί αν ο άλλος κοιτάξει κάποια άλλη τότε τα πράγματα έχουν τελειώσει. Γιατί όταν κοιτάς το κινητό του τα πράγματα έχουν τελειώσει. Γιατί όταν αυτή η κλωστή που δένει τα ζευγάρια σε έναν εντελώς ολόδικό τους κόσμο χωρίς ζήλειες, λοξοδρομήσεις και απιστίες κοπεί, τότε ναι, όλα έχουν τελειώσει.
Είναι πολύ σκληρό να τελειώνει μια σχέση, πραγματικά, σκέψου πόσο σκληρό είναι να υπάρχει αυτή η διαφορά φάσης, ο ένας νομίζει οτι όλα είναι καλά κι ο άλλος ψάχνει να βρει την ευτυχία/επιβεβαίωση/ηδονή σε κάτι άλλο. Πόσο απαίσιο είναι να συνειδητοποιεί κανείς οτι ο άνθρωπος που έχει δίπλα του δεν είναι μόνο αυτό, είναι κι άλλα κρυφά, μυστικά, περίεργα... Και το χειρότερο απ' όλα είναι να ΄χεις φέρει τη ζωή σου τούμπα για να μπορείς να είσαι μαζί του και να σου 'ρχεται ΑΥΤΟ!Να περιμένεις πιο πολύ από τον εαυτό σου να παραστρατήσει και να σου την κάνει ο άλλος...Αααχ κι όταν το ξέρουν κι οι άλλοι και σκέφτεσαι τι θα έλεγαν για 'σένα...Να συνειδητοποιείς οτι όταν εσύ έκλαιγες και μόνο στη σκέψη του αυτός έκανε τα "δικά σας" σε μιαν άλλη.
Επίλογος
Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας.
Η καλύτερη εκδίκηση είναι να στερείς στον άλλο τον εαυτό σου.
Και τέλος αυτό που λέω πάντα στις φίλες μου: όσο καιρό μένεις σε μια κακή σχέση τόσο καιρό στερείς τον ευτό σου από μια υπέροχη σχέση.



Το τραγουδάκι της περίπτωσης....

Τον πρώτο χρόνο ήμουνα...

Φεγγάρι, κάστρο, μπύρες και ο Σωκράτης...Έπρεπε να περάσει το καλοκαίρι, να έρθουν οι πρώτες ψύχρες του Σεπτέμβρη για να πάω σε μια καλή συναυλία. Χορταστική, με τα τραγούδια που αγαπάω, με μουσικές ταξιδιάρικες και μια φωνή, αχ αυτή η φωνή! Τα πιο παθιασμένα μπάσα της μουσικής! Ο λύκος που ουρλιάζει στη στέππα. Τον Μάλαμα ή τον απεχθάνεσαι ή τον ακολουθείς με μανία όπου κι αν πάει, όπως εγώ. Δεν τον ακούς μια φορά και τέλος. Θέλεις να τον ακούς κάθε καλοκαίρι, σε κάθε συναυλία, όπως πηγαίνεις στο ίδιο μαγαζί για χρόνια και το χεις κάνει στέκι.

Μ' αρέσουν τα live του γιατί συναντώ κόσμο που τους νιώθω σαν παλιούς φίλους. Περιμένουμε όλοι "το τέλος του προγράμματος" που θα πει ό,τι τραγούδι του κατέβει εκείνη τη στιγμή, χτες είπε το "Μου πες θα φύγω". Περιμένουμε να τραγουδήσει Θανάση, περιμένουμε τα "φιλάκια στο στόμα", τα "ευχαριστούμε πουλάκια μου". Να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας, να μας πει μια ιστορία, να του πούμε εμείς μιαν άλλη, να τον "απειλήσουμε" οτι "θα παίζει ως τις τέσσερις η ώρα". Ένα πλήθος που μου φάινεται τόσο γνώριμο, που έχει ένα μυστικό κώδικα συννενόησης και τον λέει με το μικρό του. Σαν φίλο...Έτσι απλά. Ο Σωκράτης.

Ο Σωκράτης με τις γκριμάτσες του, με το "τσαγάκι" του, με τα τρελλά ακόρντα, με το γέλιο του, με τα "τι ρα ρι ραρα", με τις αράχνες μες σ' αλκοολικά στιχάκια, τα πάγια και του χρόνου τα σκυλιά, με τις πριγκηπέσσες και τις νεράιδες, τ' ατέλειωτα τσιγάρα, διάφανος στις λάσπες, μάντης σ' ανήσυχες μέρες, το δικό μας, το πιο αγαπημένο μας χαμένο ρούχο!

Το βιντεάκι είναι από συναυλία στον Αγ. Λαυρέντη, έτσι για να πάρετε μυρωδιά τι γίνεται στα καλά ψαγμένα λάιβ!

Πετραδάκι- πετραδάκι

Κεφαλονιά (σέκοντ παρτ)

Θα αρχίσω την ιστορία ανάποδα:

Χοροπηδώντας ωσάν αμνοερείφιο κατάφερα να βγάλω μια φωτογραφία πάνω από τη μάντρα. Εντάξει, θα μου πεις, και τι έβγαλες; Ένα συμπαθητικό σπιτάκι με όμορφους όγκους, ενδιαφέρουσα χρωματική ανάσα μετά τα σομόν και σιέλ δήθεν νεοκλασσικά του νησιού. Περίμενε!
Δες που είναι χτισμένο!
Στην άκρη του δρόμου που πάει Φισκάρδο. Με μια βεράντα που ίσως βλέπει μια ωραία παραλία. Σωστά, βγαίνει ο τύπος στο πίσω μπαλκόνι του και βλέπει αυτό.


Και έτσι, για να στρίψει λίγο το μαχαίρι, από το μπροστά μπαλκόνι αντικρύζει την παραλία του Μύρτου, την world's most beautiful beach!

Ουφ! Κατάρα στο κεφάλαιο!

ΥΓ1. Μα είναι δυνατόν να είναι νόμιμο;
ΥΓ2. Παρηγοριά: Η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές, τζάμπα στιγμές!

Renzo Piano

Παραθέτω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Ρέντζο Πιάνο στο ΒΗΜΑgazino της Κυριακής:

Ερ. Όταν δουλεύετε σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο, φροντίζετε να αφομοιώσετε, άμεσα ή έμμεσα, κάποια χαρακτηριστικά του;

Απ. Αυτό είναι το δικό μου αντίδοτο στο στυλ, δηλαδή στην τάση των αρχιτεκτόνων να επαναλαμβάνονται για να γίνουν αναγνωρίσιμοι. η επανάληψη θέτει όρια στην ελευθερία και στη δημιουργικότητα ενός αρχιτέκτονα. Το μυστικό λοιπόν είναι απλό: να μπορείς να ακούς. Σε κάθε καινούριο πρότζεκτ, ένας αρχιτέκτονας πρέπει να διαθέτει όσο χρόνο χρειάζεται για να αφουγκραστεί τον τόπο και τους ανθρώπους. Αυτό όμως δεν είναι τόσο εύκολο κατ' αρχάς γιατί τα μέρη δεν μιλούν, ή τουλάχιστον κάποιοι πιστεύουν οτι δεν μιλούν, και έπειτα διότι οι άνθρωποι δε λένε πάντα την αλήθεια. Ένας καλός αρχιτέκτονας, λοιπόν, πρέπει να ακούει τον πελάτη του. Μερικές φορές όμως ο πελάτης δεν υπάρχει ή είναι μια κοινότητα, μια πόλη, μια χώρα, κάποιος που έχει μια φωνή αδύναμη. Η τέχνη της ακρόασης είναι μια από τις πιο δύσκολες τέχνες. Εγώ έχω μάθει από μικρός να ακούω τους άλλους και προσπαθώ να παίρνω από αυτούς, να κλέβω, να κλέβω...Γιατί ένας αρχιτέκτονας είναι σαν τον κουρσάρο. Πρέπει να ζει ελεύθερος και να αρπάζει. Δίχως μάσκα. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να επιστρέφει αυτά που έχει πάρει. Γιαυτό πρέπει να ακούει την καρδιά των τόπων και των ανθρώπων. Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση της Μργκερίτ Γιουρσενάρ που λέει πως "όταν δημιουργείς πρέπει να ξέρεις να κοιτάς μέσα στο σκοτάδι". Κι αυτό είναι αλήθεια.

Προς γνώσιν...

(το σκίτσο είναι από το site architecture.nyc-arts.org)

Επιστρέψαμε (;)

Θεέ μου, έχω τόσο καιρό να γράψω που ξέχασα τον κωδικό μου!Ευτυχώς μετά από πολλές δοκιμές τον βρήκα.

Τέλος η Κεφαλονιά, τέλος η Χαλκιδική, τέλος και η δουλειά. Με μια ηδονική, ονειρεμένη, ξελαφρωτική παραίτηση τέλειωσε η θητεία μου στην μεγαλοεταιρεία και έγινα ξανά ευτυχισμένη. Που μπορώ να επιλέγω ακόμα που θα δουλεύω. Και επιτέλους θα δουλέψω κάπου πιο κοντά σε αυτό που ονειρευόμουν, όσον αφορά το αντικέιμενο, και κάπου 700 χιλιόμετρα μακριά όσον αφορά το σπίτι μου. Το τωρινό μου σπίτι. Γιατί η νέα δουλειά θα με αναγκάσει να μείνω στο παλιό, φιλόξενο σπίτι των γονιών. Πάλι. Άντε να δούμε.

Κεφαλονιά (παρτ ουάν)

Παιδάκια παντού. Ξανθά από την αγγλία, χαριτωμένα από τη Γαλλία, παιχνιδιάρικά από την Ιταλία, αστεία από την Αμερική, παχύσαρκα από την Ελλάδα. Δεν μπορώ να καταλάβω την ελληνίδα μάνα του 2008 (μιλάμε δηλαδή για τη γυναίκα ηλικίας 30+ όχι για τη γιαγιά μου) που μπουκώνει το παιδί της με αηδίες. Και ονομάζει τις πατσοκοιλιές μπόι. Εγώ είμαι 1, 80 και ποτέ δεν είχα κοιλιά, αλλά το μπόι μου το πήρα. Έλεος με το κατοχικό σύνδρομο, ας μην το φάει όλο το φαί του(μια μερίδα κοντοσούβλι για μεγάλους), δεν πρόκειται να λιμοκτονήσει! Και τόσο, μα τόσο κακομαθημένα. Και αγενή. Αλλά αν οι γονείς από πίσω σιγοντάρουν ("παιδί είναι δεν καταλαβαίνει") το παιδί δεν μεγαλώνει ποτέ. Και άλλα παιδιά είναι κυρία μου, αλλά παίζουν ήσυχα με τα κουβαδάκια τους και οταν κάνουν τη μαλακία τους ζητάνε κι ένα μπαρντόν, ένα σόρι, ένα ενσούλντιγκουνκ βρε αδερφέ!Όχι, το δικό μας το παιδί θα κάνει ό,τι γουστάρει αρκεί να μην ενοχλήσει τη μάνα που πασαλείβεται με τα λάδια ή τον μπαμπά που παίζει τάβλι με το μπατζανάκη. Γιατί τότε η χριστοπαναγία πάει σύννεφο και τι να μάθει το παιδί από δυο γονείς που βρίζουν καιαναστατώνουν όλη την παραλία? Ντράπηκα τον Ιταλό που καθόταν στη δίπλα ξαπλώστρα! Συμπέρασμα: είμαστε γίδια. Τέλος.

(Όλες οι παραπάνω παρατηρήσεις έγιναν γιατί αφενός η Κεφαλονιά δεν μας βγήκε τζετ σετ αλλά μέρος κατάλληλο να φέρεις όλη τη φαμίλια σου και δεύτερον γιατί ο καλός μου ψαροντουφεκούσε και μ' άφηνε ώρες να περιμένω στην παραλία, οπότε τι να κανα?Το ριξα στην κοινωνιολογία!)

Μαντέματα

ποιο νησί...

θα με υποδεχτεί...

σε δέκα μέρες;

ααααχ, μετράω αντίστροφα!

Lonely lost crazy walkers

Το φαινόμενο των περιπατητών με τα ακουστικά στ' αυτιά αυξάνεται ραγδαίως. Στους δρόμους της Μεγάλης Πόλης νέοι και νέες χάνονται στις μουσικές τους και νιώθουν πρωταγωνιστές βίντεο κλίπ. Στο δικό μου MP3 Player παίζει συνήθως ραδιόφωνο, δεύτερο πρόγραμμα που μου αρέσει και παίζει σε όλη την Ελλάδα, οπότε είναι πολύ καλή λύση για τα ταξίδια μου από τη Μεγάλη στη μικρή πόλη όπου πραγματικά διασχίζω τη μισή Ελλάδα, και ίσως και λίγο παραπάνω. Ωστόσο έχω αποθηκευμένα και κάποια τραγουδάκια επιλεγμένα με πολλή προσοχή έτσι ώστε να μου φτιάχνουν τη διαθεση. Αποτελούν και το playlist στο γυμναστήριο την ώρα που γράφω χιλιόμετρα σε διαδρόμους και ποδήλατα. Θα παραθέσω εδώ τα 10 πιο πρόσφατα:

1)This is the life- Amy MacDonald

Υπέροχο απλά.

2)Bitter End- Placebo

Σκέψου τώρα πώς πάω πάνω στο διάδρομο με τούτο το άσμα! Για πολλές θερμίδες μιλάμε!

3)La Tortura- Shakira

Εντάξει, ντρέπομαι λίγο γιατί είμαι από αυτές τις ντεμέκ κουλτουριάρες έντεχνες που ξελαρυγγιάζομαι στις συναυλίες του Σωκράτη και ψάχνω τα τζαζ κουαρτέτα. Αλλά επειδή είμαι και οριεντάλε ντάνσερ, και σ' όποιον αρέσουμε, η Shakira το κουνάει καλά και μ' αρέσει (το κούνημα και η μουσική, η φωνή είναι λίγο εκνευριστική)

4)Sympathique- Pink Martini

Μ' αυτό το τραγουδάκι νιώθεις οτι περπατάς στη Μονμάρτη κι ας περνάς δίπλα από την πλατέα της γειτονιάς σου με τις ψησταριές κι από δίπλα το απορριματοφόρο του Δήμου, κι ένα αγροτικό πάει να σε πατήσει αλλά... je- ne- vais- pas- travailler...

5)Η φωτεινή πλευρά της ζωής- Μακρινά ξαδέρφια+φίλοι

Και: σφύριξε χαρούμενα μπορείς- φιου φιου φιου φιου φιου φιου φιου φιου- δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής-φιου φιου φιου φιου φιου φιουφιου φιου!Ε, τι να λέμε τώρα!

6)L' amour a' la Francaise- Les Fatals picards

Μα που πάω και τα βρίσκω? Θυμάστε τη συμμετοχή της Γαλλίας στη Eurovision 2007? Με τον καραφλό τύπο από το πάλαι ποτέ Maze να τρέχει γύρω γύρω από το συγκρότητα το οποίο έντυσε αν θυμάμαι καλά ο Γκωτιέ και έβαλε και μια μαύρη γάτα στο φούξια σακάκι του τραγουδιστή και τα λοιπά?Μόνο εμένα μου άρεσε τρελλά εκείνη η συμμετοχή?Γιατί νομίζω πάτωσε στο διαγωνισμό. Εγώ πάντως κάνω ανοιχτή πρόταση σε όποιον μουσικό θέλει να του ρίξουμε μια διασκευή στα ελληνικά (γκρικ καμάκι), έχω φήλινγκ οτι θα πάει πολύ καλά!

7)Σιγά μην κλάψω- Γιάννης Αγγελάκας κ Επισκέπτες

Ναι ρε φίλε, θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω, σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ! Ακούτε ρε?

8)The pan within- Waterboys

Αχ τι ωραίες αναμνήσεις έχω από αυτό! Και οι Waterboys σε πάνε αλλού, σταθερά ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα χρόνια τώρα.

9)Ταξιδεύω το εγώ μου- Κίτρινα Ποδήλατα

Γιατί με κάνει να θέλω να γίνω πάλι φοιτήτρια και μου θυμίζει τα πιο ωραία χρόνια ever!

10) Μ' ενα φιλί- Η5

Άλλη ντροπή, αλλά αν μου κάτσει ένα τραγούδι, τέλος!Ναι λοιπόν, το πρώτο ποπ γυναικείο γκρουπ στην Ελλάδα, που περισσότερο χόρευε παρά τραγουδούσε, που έβγαινε στη σκηνή χωρίς ορχήστρα, που είχε μια δυο καλές φωνές που τις έφαγε η μαρμάγκα, ε, αυτό το γκρουπ έβγαλε κάποτε ένα μπιτάκι που μου κάνει κλικ!

+1

Over the hill-Μόνικα

Δεν το 'χω ακόμα αλλά όταν το αποκτήσω θα το λιώσω!

Το δικό σας playlist πορωτικών τραγουδιών που ακούμε στους δρόμους και τα γυμναστήρια πιο είναι;

Ακεφιές

Ενάμιση χρόνο πριν μαζεύεις τα μπογαλάκια σου, παίρνεις το δίπλωμα στο άλλο χέρι και αφήνεις την μικρή σου πόλη για να πας να βρεις την τύχη σου στη Μεγαλη Πόλη. Εκεί θα έχεις ευκαιρίες καριέρας, εκεί θα αναμετρηθείς με τον αντικοινωνικό εαυτό σου και θα γνωρίσεις νέο κόσμο, εκεί θα δεις τις καλύτερες συναυλίες, θα πας στα πιο ψαγμένα μαγαζιά, εκεί θα μείνεις με τον έρωτα σου,στο ίδιο σπίτι να ζείτε το ειδύλλιο σας ευτυχισμένοι!

Και να 'μαστε τώρα στη Μεγάλη Πόλη όπου δεν είναι και όπως τα φαντάστηκες. Κι αρχίζουν τα δύσκολα. Να μείνεις, να φύγεις, να μείνεις, να φύγεις. Μη γελιέσαι! Είσαι εδώ μόνο γιαυτόν, κι άσε τα φεμινιστικά σου. Κατέρριψες όλες σου τις θεωρίες περι ανεξαρτησίας και φιλίας υπερ πάντων και ακολούθησες κι εσύ έναν άντρα. Κρύφτηκες από πίσω του και βρήκες αιτία για όλα τα προβλήματά σου.

Και τώρα πώς να μείνεις; Να χάσεις όλες τις υπόλοιπες ευκαιρίες που μπορεί να σου δωθούν, να γκρινιάζεις και να αναμασάς την ίδια καραμέλα- είμαι εδώ εξ' αιτίας σου- να απαρνηθείς οικογένεια, συγγενείς, φίλους, στέκια, αναμνήσεις...

Και πώς να φύγεις; Να τον αφήσεις πίσω και μετά να συνειδητοποιήσεις πως ήταν τέλειος, να παρατήσεις δουλειά και ξανά άφραγκη, να μετακομίσεις και όλα πάλι απ' την αρχή, να πάρεις το ρίσκο της απομυθοποίησης της "άλλης ζωής" που θα ζούσες αν δεν τον γνώριζες.

Και ξαφνικά όλα σου φαίνονται βουνό και αρνείσαι να αποφασίσεις, και αρνείσαι να κάνεις οτιδήποτε, το μόνο που θέλεις είναι να μην σκέφτεσαι, να κοιμάσαι.

Κι έτσι απλά γνωρίζεσαι με την κατάθλιψη...

Υ.Γ. Υπερβολές, απλά είμαι κυκλοθυμική... Μετανιώνω όταν κάνω καταθλιπτικές σκέψεις...Πάμε χαμόγελο ΤΩΡΑ!Δείτε κι ακούστε υπέροχο τραγουδάκι που φτιάχνει διάθεση!

Ντέρτι Dancing

Βράδυ στο ζεστό μου σπίτι, ατμόσφαιρα τροπική. Ανεμιστήρας, Rigo με πεπόνι-δικής μου εμπνεύσεως- στα ηχεία Pink Martini, Nina Simone και λίγο από Latin λόγω μεσημεριανού dvd. Λοιπόν, το να μην έχεις τηλέοραση σου δίνει την ευκαιρία να δεις πολλά dvd στο υπολογιστή, δηλαδή να επιλέξεις τι θα δεις πχ το μεσημέρι που γυρνάς απ' τη δουλειά και έχεις μόλις τσακίσει 3 μερίδες τορτελίνια και θες κάτι ανάλαφρο αλλά όχι και trash. Σήμερα λοιπόν μια συνάδελφος γραφίστρια-χορεύτρια λάτιν μου έδωκε και είδα το Dirty Dancing. Όχι αυτό που βλέπαμε στα 15 με τον Patrick Swayze που έδειχνε στη μικρούλα ανήλικη Jennifer Grey το μάμπο, αλλά το άλλο (Havana Nights) που είναι γυρισμένο στην Κούβα...Γυρίστηκε το 2004 αλλά τοποθετείται στην Κούβα του 1958 επί Μπατίστα. Δεν το ήξερα, το είδα και έφτιαξε η διάθεση μου για όλο το καλοκαίρι. Τι χορός, τι μουσικές, τι πρωταγωνιστής κολάσιμος!Ο Diego Luna έγινε το νέο μου κόλλημα! Άσε που άκουσα και την -υποθέτω- πρώτη εκτέλεση του Hips don't lie που λέει η Shakira. Φαντάζομαι οτι δεν λέγεται έτσι το τραγούδι, αλλά μου έκανε τρομερή εντύπωση η άγνοιά μου. Τέτοια καλοκαιρινή ρομαντική χορευτική ταινιούλα και να μην την έχω πάρει χαμπάρι! Και να νομίζω η ανίδεη οτι υπάρχει μόνο ένα Dirty Dancing. Α! Είναι και αληθινή η ιστορία. Και ο Πάτρικ Σουέζι παίζει έναν μικρό ρόλο, ως δάσκαλος χορού, πρωτότυπο!
Και μετά θυμήθηκα που τον βλέπαμε τότε και ελπίζαμε να βρούμε κι εμείς κανέναν δάσκαλο χορού, ή τένις τέλος πάντων, στις βαρετές διακοπές που πηγαίναμε με τους γονείς μας, να μας μάθει κι εμάς τα μυστικά, να βγούμε και με κόκκινο φόρεμα να χορέψουμε το Time of my life να σκάσουν οι οχτροί μας. Και το καλύτερο απ' όλα ήταν που είχαν προβάλει την ταινία σε θερινό σινεμαδάκι εντός κατασκήνωσης όπου ήμουν ομαδάρχισσα και ήλπιζα η κακόμοιρη οτι θα συμβεί και σε μένα!
Ωραίες αθώες εποχές! Κάθε καλοκαίρι κι ένας έρωτας, φιλιά στις παραλίες, βόλτες και ραντεβουδάκια. Διαβάζαμε κι εκείνα τα τραγικά φωτορομάντζα στην "Κατερίνα" και φαίνονταν όλα τόσο εύκολα. Θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια με τις μεγάλες αυγουστιάτικες θλίψεις, με τα βράδυα ραδιοφώνου (Σ. Βακάρος, Α.Κανάκης και Α. Κομνηνός στον ΑΝΤ1 Θεσσαλονίκης), με τα πρώτα κερασμένα σφηνάκια που φτυναμε στην παραλία γιατί δεν έιχαμε μάθει στο ποτό. Θυμάμαι εκείνες τις απαίσιες λευκές μπότες που ήταν τότε της μόδας και ποτέ δεν πήρα και τις είχα απωθημένο. Κι ακόμα που έρχονταν όλοι οι απόδημοι συγγενείς στη μικρή μας πόλη και περνούσαν εκεί τα καλοκαίρια, κυκλοφορούσαν με roler skates και κάναμε εξάσκηση τα αγγλικά μας. Πηγαίναμε τα μεσημέρια κολυμβητήριο- καθ΄ότι η μικρή μας πόλη δεν έχει θάλασσα- και μετά σπίτι για γεμιστά και καρπούζι. Κάναμε προπονήσεις βόλει για τα χειμερινά τοπικά πρωταθλήματα σε ένα αυτοσχέδιο γήπεδο beach volley πάνω στα βουνά!
Νοσταλγώ...Αθώα καλοκαίρια δίχως επίγνωση του τι γίνεται και πως γίνεται, συνεπώς μόνο με αθώα όνειρα. Κι ανησυχώ πως τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα δεν ζουν ούτε τις μισά από αυτά. Γιατί δεν υπάρχει πλέον αθωότητα, όλα είναι εύκολα και ο κόσμος των μεγάλων και των μικρών δεν έχει και τόσο έντονα τα όρια πια.





Για το τέλος άφησα βιντεάκια με hot σκηνές του καλοκαιρινού μου έρωτα Diego Luna από το Dirty Dancing καθώς και την κλασσικό φινάλε της πρώτης ταινίας για να θυμηθούν οι παλιοί. Enjoy!

Φεστιβάλ καλοκαιριού

Εδώ και ενάμιση χρόνο βρίσκομαι στην Πάτρα, από σπόντα, χωρίς να έχω καμμιά σχέση με Νότια Ελλάδα. Απλά "έκατσε" όπως μπορεί να "κάτσει" να βρεθώ αύριο στην Κρήτη που πολύ αγαπάω παρεπιμπτόντως, ή Θεσσαλονίκη ή στο νησάκι που έλεγα στο προηγούμενο ποστ. Τέλος πάντων, παρ' όλα τα στραβά αυτής της πόλης και των ανθρώπων της εγώ προσπαθώ να κρατάω θετική στάση απέναντι στα πράγματα και να εκμεταλλεύομαι ό,τι καλό υπάρχει σε μια μεγάλη πόλη όπως είναι η αχαϊκή πρωτεύουσα.
Είδα το πρόγραμμα του διεθνούς φεστιβάλ Πατρών

σημειώσεις:


Πάμε θέατρο
Δευτέρα 23 Ιουνίου

"1 στους 10" από το θέατρο Νέου Κόσμου

3 μετανάστες μιλούν για τις εμπειρίες τους στη φιλόξενη Ελλαδα. Οι ηθοποιοί είναι και οι ίδιοι τους μετανάστες και νομίζω οτι θα πρέπει να το δούμε όλοι μας. Ειδικά στην Πάτρα των Κούρδων και Πακιστανών που στοιβάζονται στις νταλίκες στο λιμάνι.


Πάμε χορό
Παρασκευή 25 Ιουλίου
"Χορευτική τριλογία από την ομάδα ΧΟΡΕΥΤΕΣ"

και Πέμπτη 24 Ιουλίου
"Superlux"

Ο χορός τα σπάει, μου αρέσει τρελά και δεν έχω δει ούτε μια παράσταση της προκοπής. Ακόμα κλαίω γι ατο "2" που έχασα, αλλά θα πάρω το DVD. Και γίνεται και στο κάστρο,ωραία πράγματα! To "Superlux" είναι ντουέτο μιας 25χρονης (Μ. Αντωνιάδη) και ενός 51χρονου (Δ. Καμινάρης) όπου εκπροσωπούνται εκφραστικά 2 διαφορετικές γενιές. Ενδιαφέρον, μ;


Πάμε συναυλία

Παρασκευή 11 Ιουλίου
GLORIA GAYNOR
I will survive...τελεία!



Πάμε αρχαίο θέατρο

Δευτέρα 7 Ιουλίου
"Αίας" του Σοφοκλή (σκηνοθ. Θεόδωρου Τερζόπουλου)

Τετάρτη 9-Πέμπτη 10 Ιουλίου
"Ελένη" του Ευριπίδη (σκηνοθ. Θοδωρή Αθερίδη)

3-4-5 Σεπτεμβρίου
"Μήδεια" του Ευριπίδη ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας (σκηνοθ. Ανατόλι Βασίλιεφ

Πάμε θερινό σινεμά

Δευτέρα 30 Ιουνίου "Η άκρη του ουρανού"
Τρίτη 1 Ιουλίου "Import- Export"
Τετάρτη 2 Ιουλίου "Ένας ελεύθερος κόσμος"
Πέμπτη 3 Ιουλίου
"Κινηματογράφος και μουσική"
Μια ομάδα μουσικών παρακολουθεί και ντύνει μουσικά κλασσικές ταινίες μικρού μήκους (Ο μετανάστης, Αραμπέσκ, Η ζωή και ο θάνατος του 9413, Φιλμ)

και τέλος


Πάμε πάλι συναυλία (οπωσδήποτε)

Παρασκευή 4 Ιουλίου
MADELEINE PEYROUX

Για να πω την αλήθεια μόνο τη διασκευή του Dance me to the end of love ήξερα αλλά έψαξα και βρήκα δουλειά της Γαλλοαμερικανίδας τραγουδοποιού και ενθουσιάστηκα! Ρετρό τζαζ γλυκήτητα, ονειρεμένα κομμάτια και μια φωνή που έρχεται από τα παλιά...Θυμίζει Billy Holiday, ή είναι η ιδέα μου;

Αυτά με το φεστιβάλ, περιμένω και τις συναυλίες εκτός του θεσμού που γίνονται κάθε καλοκαίρι και κυρίς αυτές που λαμβάνουν χώρα σε χωριά και νησάκια που όλα είναι πιο χαλαρά. Καλοκαίρι δίχως συναυλία είναι σαν χειμώνας χωρίς Χριστούγεννα...Ανυπομονώ...

Αρχιτεκτονική μιζέρια

Μόνη στο σπίτι, βράδυ, ο καλός μου μου σπάει τα νεύρα αλλά ευτυχώς με αφήνει στην ησυχία μου. ακούω αυτό το εκπληκτικό κόλλημα των ημερών (over the hill by Monica, Avatar) που δεν βρίσκω στο radioblog για να το ποστάρω...Διαβάζω ωραία blogs με αρχιτέκτονες που αγαπάνε αυτό που κάνουν και ασχολούνται με ουσιαστικά πράγματα και ζηλεύω...Και πορώνομαι...Σκέφτομαι πόσο κακό μου έχει κάνει να δουλεύω με μέτριους μηχανικούς, με ηλίθιους συναδέλφους που τους χαρακτηρίζει αυτό που μισώ σε ανθρώπους- η κουτοπονηριά και το άνευ λόγου ψώνισμα.

Θυμάμαι ήμουν αρκετά μικρή όταν αποφάσισα να γίνω αρχιτέκτονας και στ' αλήθεια δεν ξέρω αν τελικά το έκανα από αγάπη ή από πείσμα για να αποδείξω οτι μπορώ να το κάνω. Μπορώ από σιγουράκι της φιλολογίας να αλλάξω δέσμη και να περάσω πολυτεχνείο. Μπορώ από φτωχή πλην τίμια επαρχιώτισσα να γίνω επιστήμονας με δάφνες. Μπορώ να βρω πως θα είμαι καλλιτέχνης και δεν θα πεθάνω στην ψάθα.

Και μετά ήρθε η σχολή. Και η πρώτη απογοήτευση. Αν δεν σκάσεις ένα κάρο λεφτά για βιβλία(γιατί δεν υπάρχει βιβλιοθήκη), χαρτόνια, υπολογιστές, έγχρωμες εκτυπώσεις, ταξίδια στο εξωτερικό προς κτήση εμπειριών, δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάνε οι καθηγητές. Οι καθηγητές που μπορεί να είναι μεγαλοαρχιτέκτονες αλλά δεν είναι όλοι τους παιδαγωγοί. Κι αν εσύ δεν ξέρεις ποιος είναι ο Rem στο πρώτο εξάμηνο, ε, δεν θα κάτσουν ν΄ασχοληθούν και πολύ μαζί σου...Κι αν δεν κάτσεις 15 ώρες να περιμένεις να σου κάνουν διόρθωση και να αλλάξουν τα φώτα στη σύνθεσή σου, ε, μην περιμένεις και πολλά στο τέλος. Θυμάμαι ένα πρωινό, μετά από 48 ώρες σερί όπου κόβαμε, εκτυπώναμε, σχεδιάζαμε, τσακωνόμασταν, κοντά 80 άτομα, οι καθηγητές απαιτούσαν να κάνουμε παρουσίαση. Δεν θα ξεχάσω τα πρόσωπά μας, ζόμπι απο άλλον πλανήτη, να προσπαθούμε να συντάξουμε ολόκληρη πρόταση, να κρατήσουμε τα μάτια ανοιχτά και τον καθηγητή να μιλάει για κενά και πλήρη...Και αναρωτιώμουν τότε αν αξίζει όλο αυτό. Και δώστου τρελά μουσεία, ουρανοξύστες, γήπεδα και συνεδριακά αλλά ποτέ- μα ποτέ- καποια νύξη για συντελεστή δόμησης, κάλυψης, στατικά, μονώσεις, περιβάλλον...

Εντάξει, ίσως είναι πολύ πεζά όλα αυτά για τους υπέρτατους αρχιτέκτονες, αλλά στο πρώτο γραφείο που δούλεψα μου μάθαινε τον ΓΟΚ μια σχεδιάστρια από ΙΕΚ. Σ΄ εμένα, την uberarchitect που ήξερα να φτιάχνω ουρανοξύστη αλλά δεν είχα ακουστά για Πολεοδομία.

Και μετά έρχονται κι άλλα στραπάτσα. Προσπαθείς να συμβαδίσεις με νομοθεσίες, να μάθεις τι παίζει στην κατασκευή, να μην σε κλέψουν στις αμοιβές, να μην κλαις όποτε πας πολεοδομία, να συννενοηθείς με τα μαστόρια, να μην κακοκαρδίσεις τους πελάτες, να μην κάνεις λάθη γιατί δεν συγχωρούνται, να μπαζώνεις, να κλείνεις ημιυπαίθριους, να προσέχεις που βάζεις την υπογραφή σου, να ανοίξεις βιβλία στην εφορία και να αποδεικνύεις και σε όλο τον κόσμο οτι ο αρχιτέκτονας δεν φτιάχνει μόνο τα καγκελάκια. Και να 'σαι και γυναίκα, που όυτως ή αλλως δεν σε παίρνουν στα σοβαρά στο γιαπί.

Ποιος με προετοίμασε για όλα αυτά; Γιατί μου το κάνατε αυτό; Γιατί δεν μου είπε κανείς τίποτα; Και τώρα θέλω να ανοίξω ταβέρνα σε ψαρονήσι να βρω την ηρεμία μου.

Ευτυχώς που ανακάλυψα blogs συναδέλφων που μου θυμίζουν την ουσία όλων. Και μου αρέσει που μπορώ και ανακαλύπτω μόνη μου αυτό που ίσως θα έπρεπε κάποιος να μου δείξει, γιατί αυτή είναι η δουλειά του και γιαυτό πληρώνεται. Όχι για να κάνει διαφήμιση του έργου του και να αυτοεπιβεβαιώνεται. Ας είναι...Θα τον βρω το δρόμο...

ΥΓ. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω links. Αλλά σύντομα θα γίνει κι αυτό.

Μέρες μετά το τέλος

Μετά από σεισμούς, πυρκαγιές, καταποντισμούς βρήκα επιτέλους γραφείο να κάτσω και ίντερνετ να μπω. Καλά, έχω και στο σπίτι, αλλά για έναν περίεργο λόγο μόνο στο γραφείο μου βγαίνει να γράφω. Λοιπόν, άλλο κακό να μην μας βρει, κι άντε να κάνουμε κανένα μπάνιο γιατί θα μαυρίσω μόνο με το σελφ ταν και δεν θα μ' έχει δει ο ήλιος έτσι όπως πάμε! Αίσχος!

Κι αν ήξερες πόσο κοντά έχω τη θάλασσα θα έφριττες! Αλλά μόνο μυρωδιά παίρνουμε...Ουφ!

Μου είπανε πως είναι ανάδρομος ο Ερμής γι' αυτό κοντεύουμε να αφανιστούμε εντελώς και μας έχουν χτυπήσει όλες οι καταστροφές. Και η αστρολόγος συνέχισε: "ου πάρεις σοβαρή απόφαση μέχρι τις 20 του μήνα". Κι είχα σκοπό να παραιτηθώ, να μετακομίσω και να αλλάξω επάγγελμα. Σοβαρά τώρα, αλλά λέω να περιμένω λίγο. Προς το παρόν αποφάσισα και δήλωσα τη ρημαδοάδεια μου στο τέλος του ιουλίου, αλλά έχω ξενερώσει τόσο πολύ με το μπάχαλο που επικρατεί στη δουλειά που σκέφτομαι να πάρω μια άδεια επ' αόριστον!Να τελειώνουμε...

Είναι σήμερα του Αγίου Πνεύματος και δουλεύουμε!ΕΛΕΟΣ! Ένα τριήμερο περιμένουμε από το Πάσχα κι αυτό να μείνουμε εδώ...Τελικά πρέπει να αλλάξω επάγγελμα, δεν βρίσκω καμμιά ευχαρίστηση... Γενικά πρέπει να αλλάξω:

1ον Επάγγελμα

2ον Πόλη

3ον Ίσως οικογενειακή κατάσταση

4ον Μαγιώ (το μυαλό μου εκεί όμως, δεν φεύγει με τίποτα!)

Α, είμαι και χωρίς τηλεόραση μια βδομάδα τώρα. η αλήθεια είναι πως δεν μου λείπει και πολύ. Εξάλλου πήγα σε 2-3 μαγαζιά και αγανάκτησα! Τι πλύση εγκεφάλου μπορούν να κάνουν στο δόλιο καταναλωτή! Και στα πόσα μέτρα θα βλέπετε; Αααα, χρειάζεστε οπωσδήποτε 42άρα, μην το συζητάμε! Με φώτα από πίσω, με χομ σίνεμα, με τέντα μπροστά και μηχανή για εσπρέσσο! και θα πληρώσετε σε 128 έντοκες δόσεις, θα την ξεπληρώσουν τα εγγόνια σας!Και φαντάσου, εγώ πήγα για μια απλή τηλεορασούλα να βλέπω House και φιλαράκια ξανά και ξανά. καταναλωτική κοινωνία φίλε μου, μπορείς να ξεφύγεις;

Ας είναι, και με ραδιοφωνάκι μια χαρά περνάει το καλοκαίρι στη βεράντα. Για χειμώνα βλέπουμε!

ΥΓ: Μου έδιναν προσφορά τηλέοραση για να βλέπω την Εθνική στο Euro. Ευτυχώς δεν την πήρα... Τώρα δεν θα είχα τι να βλέπω...

Free spaces

Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος σήμερα και το μόνο πράγμα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι "ελεύθεροι χώροι". Αυτή η ανάγκη;μόδα;κατάντια; των τελευταίων χρόνων που οδηγεί ευαίσθητους αρχιτέκτονες, χωροτάκτες και πολεοδόμους να φωνάζουν για πάρκα, πλατείες, άλση και πράσινες ταράτσες μέσα στην πόλη. Κι εγώ μαζί τους! Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από μικρές ή μεγάλες πινελιές φύσης μέσα σε λεωφόρους, τσιμέντο και αυτοκίνητα. Στην Αμερική φυτεύουν τα άκτιστα οικόπεδα και μπορείς να βρεις μικρά παρκάκια ανάμεσα στους ουρανοξύστες, χώροι που αναπνέουν και αφήνουν κι εσένα να αναπνεύσεις. Μ' αρέσει που υπάρχει μια αίσθηση καθήκοντος προς το περιβάλλον από συναδέλφους, μου αρέσει να ασχολείται ένας μηχανικός με το κοινό καλό και όχι με το σταριλίκι του. Τελευταία αισθάνομαι πως οι αρχιτέκτονες βγάζουν στα κτίρια τα απωθημένα τους χωρίς να σκέφτονται που τοποθετούνται τα κτίσματα αυτά, ποιος τα βλέπει κάθε μέρα, αν υπάρχει ανθρώπινη κλίμακα. Τέλος πάντων, άλλη κουβέντα αυτή.

Οι ελεύθεροι χώροι λοιπόν, οι ανάσες μιας πόλης...

Ξηλώνουμε το δάσος για να χτίσουμε το οικιστικό μας σύνολο και μετά να βροντοφωνάξουμε πως μας λείπουν οι ελεύθεροι χώροι. Βγάζουμε τα πλατάνια απ' τις πλατείες για να τις τσιμεντοστρώσουμε και να παραπονεθούμε μετά, γεμάτοι ευαισθησία και με βουρκωμένα μάτια πως μας λείπει το πράσινο, και τι θ΄απογίνουν τα παιδιά μας; Ξεπερνάμε τους όρους δόμησης, χτίζουμε ανεξέλεγκτα, λαδώνουμε δασαρχεία για να χτίσουμε δίπλα στα πέυκα το εξοχικό, καταπατάμε αρχαιολογικούς χώρους, σηκώνουμε ορόφους, αλλά το κτίριο έχει φωτοβολταϊκά κύριε, κάνουμε περιβαλλοντική αρχιτεκτονική!

Έχουμε ΟΛΟΙ ευθύνες. Η γη μας φτύνει κάθε μέρα και ,να μου το θυμηθείς, θα ρθει ο καιρός που θα μας διώξει με τις κλωτσιές, θα μας στείλει στον Άρη να ψηθούμε...

Σκέφτομαι πόσο απερίσκεπτα βάζουμε πράσινες κουκίδες στα σχέδια μας, φύτευση :τοσο τοις εκατό του οικοπέδου, άντε και λίγο υγρό στοιχείο αν είναι κανένα μεγάλο κτίριο. Κι από την άλλη μου ρχεται στο μυαλό μια κερασιά που είχαμε στην αυλή, το πλατάνι μπροστά στην εκκλησία, το ποτάμι στο πάρκο, το συντριβάνι στην πλατεία. Πώς ένα δέντρο στην αυλή μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς, όχι μόνο τοπόσημο αλλά και ανάμνηση, παιχνίδι, γαλήνη...Ας αρχίσουμε πρώτα από κει και θα φτάσουμε και στα άλλα, τα μεγάλα και τα σοβαρά.

φωτο από Έδεσσα, Λίμνη Πλαστήρα και Άγιο Νικόλαο Νάουσας

Domenica

Summer

Ααααχ, καλοκαίρι...Η αγαπημένη μου εποχή.
Ζέστη, κοντομάνικα, πέδιλα, μαγιώ...
Καρπούζι, κεράσια, ροδάκινα

Γεμιστά, κολοκυθάκια τηγανητά, μουσακάς
Γιασεμιά και μπουκαμβίλιες
Ολυμπιακοί και Euro με τηλεόραση στο μπαλκόνι
Παγωτά, μοχίτο και λευκό κρασί

Βραδυνές βόλτες στην πόλη με φωνές απ' τα μπαλκόνια
Τα παιδιά να παίζουν το Μεγάλο Κρυφτό στις γειτονιές
Μεσημεριανός ύπνος μετά το μπάνιο στα κρύα σεντόνια του ενοικιαζόμενου


Κάμπινγκ


"Είσαι θεός, ήλιος καλοκαιρινός...",
"Ο γιος του ανέμου"

Mano Negra
Κολυμβητήριο

Ανεμιστήρας
Δεκαπενταύγουστος
Ψάθινα καπέλα

Μπητσόμπαρα
Άμμος στην τσάντα

Σαγιονάρα-Δίχαλο

Μεγαααάλη μέρα

Καλοκαιρινοί έρωτες

Αντηλιακό καρύδα

Κουνουπέλειαο

Άδειοι δρόμοι

Γεμάτα σοκάκια

English breakfast/rent a room/happy hour

Ήλιος

Λευκό

Θάλασσα...Θάλασσα...Θάλασσα...............................

Θεσσαλονίκη (Ι)

Επιστροφή από τριήμερο στη Θεσσαλονίκη.

Αφορμή του ταξιδιού:Χορταστικό σεμινάριο αρχιτεκτονικής με θέμα τη χρήση μεταλλικών στοιχείων στην αποκατάσταση μνημείων.

Βέβαια το highlight του τριημέρου ήταν η βραδυνή σαββατιάτικη έξοδος (ναι, ήμουν ο ένας στους δέκα που δεν είδα Γιουροβίζιον) στο μαγαζί που φιλοξενεί το σχήμα Παπακωνσταντίνου-Μαχαιρίτσας-Μπουλάς-Ζουγανέλης και Σταρόβας. Προσπαθούσα καιρό τώρα να πάω και τελικά, τα κατάφερα, εντελώς τυχαία δίχως να το χω κανονίσει, αυτά είναι τα ωραία. Εντάξει, μιλάμε για ένα πολύ πλούσιο πρόγραμμα, αν και έπρεπε- αναγκαστικά- να περιορίσει το ρεπερτόριο του ο Βασίλης (που ζούμε για να τον ακούμε), για να πάρουν σειρά και οι άλλοι. Παρ' όλα αυτά κράτησε κοντά 5 ώρες με καλύτερες στιγμές στην αρχή και στο τέλος, και μια κοιλιά με αρκετές μπαλάντας στη μέση.

Κατά τη γνώμη μου ο Μπουλάς τραγουδάει υπέροχα, τι κρίμα που δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το τραγούδι, καλό το μπανάκι- μανάκι αλλά ο τύπος τραγούδησε μέχρι και Παβαρότι αξιοπρεπώς! Έπίσης να δηλώσω πως είμαι σφόδρα ερωτευμένη με το Δημήτρη Σταρόβα, ένα σήκωμα φρυδιού αρκεί για να σε αποτελειώσει! Ο Ζουγανέλης μου έκανε εντύπωση καθώς δεν έχει ουσιαστικά ρεπερτόριο, κάνει ένα είδος stand up comedy, αλλά έχει τέτοια αυτοπεποίθηση που σε κάνει να πιστεύεις πως πράγματι είναι ο καλύτερος του σχήματος και γιαυτό βγαίνει τελευταίος. Άσε που δίνει ρεσιτάλ αυτοσχεδιασμού (θέλω να ελπίζω) στο κλείσιμο του προγράμματος ,όταν φεύγει ο κόσμος, και αυτός έχει πάρει το μικρόφωνο στα παρασκήνια και κάνει ανακοινώσεις!

Την Κυριακή πήγαμε στην έκθεση γλυπτών και χαρακτικών του Νταλί, στη Δημοτική Πινακοθήκη. Πρώτα απ' όλα να δηλώσω πως παρόλο που λατρεύω τα διατηρητέα κτίρια και ειδικά όταν λειτουργούν σαν εκθεσιακοί χώροι, αυτό το τρίξιμο του πατώματος ίσως μπορούσε με κάποιο τρόπο να αποφευχθεί. Στο ψητό τώρα. Η έκθεση φιλοξενεί ενδιαφέροντα σκίτσα με συρτάρια που βγαίνουν μέσα από γαρύφαλλα, ή πηρούνια μέσα από γλαδιόλες κλπ, που αναρωτιέσαι τι είχε μέσα στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος. Γλυπτά μέσα αλλά και έξω από το κτίριο, αφίσες με λεγόμενά του σχετικά με το κάθε έργο του, φωτογραφίες και βιογραφικό. Γενικά μου άρεσε, εντυπωσιάστηκα από τη φαντασία αυτού του καλλιτέχνη, που ξεπερνάει κάθε πεπετημένη, κάθε όριο της εποχής. Να αναφέρω οτι είναι δωρεάν, αντί εισιτηρίου μπορείς να δώσεις ένα ποσό για φιλανθρωπικό σκοπο. Και είναι και όμορφο το κτίριο, και ακόμα πιο όμορφη η αυλή του και μια βολτίτσα προς Όλγας μεριά κακό δεν κάνει. Εγώ το ευχαριστήθηκα πάντως. Και είδα και τους φίλους που νοστάλγησα στο προηγούμενο ποστ. Μια χαρά!

Τώρα δουλειά πάλι, αλλά αναμένουμε Σαββατοκύριακο για την πρώτη βουτιά. Η΄μήπως και νωρίτερα?

Υ.Γ. 1 Το να μην επιδιορθώνει η ντεμέκ μεγαλοεταιρεία που δουλεύεις το χαλασμένο κλιματιστικό εδώ και 5 μέρες όπου η θερμοκρασία έχει φτάσει 35 βαθμούς, δεν είναι λόγος για μήνυση;Η' παραίτηση;Η΄ αποζημίωση τέλος πάντων;

Υ.Γ.2 Στο επόμενο ποστ θα προσπαθήσω να βάλω λινκ και τραγουδάκι (λέμε τώρα!)

ΠΡΩΤΟ (υπέρ φιλίας)

Έχω γράψει 32 κείμενα με τα οποία θα ήθελα να αρχίζει το ημερολόγιο μου.

Τελικά αποφάσισα να γράψω ό,τι μου ρθει.

Είμαι στο γραφείο, έχω βάλει τ' ακουστικά κι ακούω ραδιόφωνο. Στο γραφείο δε μιλάμε. Είμαστε αρχιτέκτονες, υποτίθεται δημιουργούμε, αλλά δε μιλάμε. Τσακωνόμαστε (μόνοι μας), σχεδιάζουμε, γελάμε, πήζουμε, αλλά δε μιλάμε...Μου πέρασε από το μυαλό οτι είμαι αντικοινωνική. Αν ήθελα θα μπορούσα να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους, έτσι δεν έιναι; Έδιωξα τη σκέψη γρήγορα γρήγορα. Δεν υπάρχει σημείο επαφής, δε φταίω εγώ.Έτσι απλά.

Εγώ κι οι φίλοι μου αγοράζουμε χριστουγεννιάτικο δέντρο

Οι παιδικοί μου φίλοι με τους οποίους ακόμα κάνω παρέα, έστω κι αν μένουμε σε όλες τις άκρες της Ελλάδας πλέον, λένε οτι είμαστε (η παρέα) λιγάκι σαν κλίκα, δεν μπορούμε να δεχτούμε το ξένο σώμα. Έχουμε αποκτήσει δικούς μας κώδικες τιμής, χιούμορ, συννενόησης, ωστε είναι τρομερά δύσκολο να κάνουμε παρέα με άλλα άτομα. Αν είσαι με τους ίδιους φίλους 20 και βάλε χρόνια...Νιώθεις ρε παιδί μου οτι έχεις μια δεύτερη μεγάλη οικογένεια.

Χτες η ελληνική ραδιοφωνία γιόρταζε τα 70 χρόνια της. Το Δεύτερο Πρόγραμμα είχε εκλεκτούς καλεσμένους όλη την ημέρα, με πολύ αρχειακό υλικό, και ωραίες συζητήσεις σχετικά με το ραδιόφωνο. Ξεχώρισα την εκπομπή που έκαναν μαζί ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου. Πρώτα απ' όλα, ήμουν στο νεκρικά ήσυχο γραφείο μου και άκουγα από τ' ακουστικά και γελούσα μονάχη μου, θέαμα εξαιρετικά αστείο. Αλλά η παρέα, η φιλική σχέση που έχουν και ακούγεται, το νιώθεις στο γέλιο τους, στις κοινές τους φράσεις, στις κοινές τους αναμνήσεις...Τι όμορφα! Πώς μπορείς να ζήσεις δίχως φίλους; Τι αξία έχουν οι στιγμές αν δεν τις μοιράζεσαι; Αν σε όλη σου τη ζωή είσαι μόνος σου σβήνεται η ύπαρξή σου; Είναι μάλλον σαν να μην έζησες ποτέ.

Εγώ κι οι φίλοι μου πάμε για μπάνιο


Τέλος πάντων, αποφάσισα να αφιερώσω το πρώτο μου post στην παρέα μου που μου λείπει πολύ εδώ στα ξένα που μ' έστειλε το ξερό μου το κεφάλι. Θα 'γραφα τα ονόματά σας τώρα πουλάκια μου αλλά άντε, μην εκτεθούμε οικογενειακώς, εσείς τι φταίτε;